Insan hayal ederek uykuya dalmayacaksa ne anlami var uyumanin? Saksisinda suyu bekleyen bir bitkiden, komadaki bir hastadan ne farkimiz var? Koklerini suya dogru uzatan agac bile suya kavusmanin hayaliyle her gun adim adim yol alirken, hayal etmeden uyuyan bir insan, iki kol iki bacak bir yuzle dogdugu icin insan midir gercekten? Agac bile cabalarken gelecek umutlari ve istekleri icin, evinden isine, isinden evine, hayatim cok monoton diyerek gidip gelen bir insan, en azindan gozlerini kapatmadan evvel hayal kurmuyorsa, ben nasil insan derim geride kalan bir kabuga? Evet. O insan degildir. Geriye bir kabuk ve dildeki takilip duran plak kalmistir. Ogrenciyken bile haftalik bir program icerisinde yasayan bunye, ki cuma geceleri icmek de bir programa oturmustur bu donemde belki de, calismaya baslayinca monoton hayatindan sikayetlenmeye baslayinca, saniyorum ki salterlerim atiyor. Hayir. Ogrencilik hayatimi ozlemiyorum. Eve geldigimde aklimin rahat oldugu, her birimizin aklinda birseyler donuyor gerci ama, dersten ciktigimda bir de su kitaplari okumali, ne zaman okumali, sinavlar ne zaman, nerden cikar sorularinin olmadigi hayatimi seviyorum. Alakasiz bir ders icin sabahladigim gunler, sosyoloji ne bayikti oyle ya, yerini gerekirse birseyleri anlamak icin, uretmek icin, kendim icin, en olmadi ay sonunda aldigim para karsiliginda sabahladigim gunlere birakti. O ince cizgiyi net belirlemek lazim. Ogrenciligi ozlemedim. Tek ozledigim, sabah kalkip, saate bakip, bosver bugun gitmezsem birsey olmaz demek. Yagmurlu havaya, kar toplayan gokyuzune geceden bakip, yarin disari cikilmaz zaten deyip gonul rahatligiyla uyumayi ozledim. Kar yokusumuzu kapatir mi acaba'larim tadimi kacirmasin istedim mesela ben bu yil. Sonra dusundum, tek derdim de bu olsun ne mutlu diye.
Dusledim bugun yeniden. Yatagimda uykuya mahkum, uykuya kole gozlerim kapanirken, bambaska hayallere daldim. Berlin planlari ve bercy yollari ile gulumsedim sebepsiz, sebepli. Suya kavusan agac gibi, harflere vardim.
Ne mutlu, ne mutlu!