[Post Merhamet.]

arka fonda sezen aksu'dan kavaklar çalıyor. ne yazacağımı söyleyeyim sizlere: merhamet hakkında yazacağım.

bu dizinin başladığını ilk öğrendiğimde açıkçası heyecanlanmıştım. çünkü özgü namal'ı çok çok severim. dizi ve kitap hakkında yorum yapmaya başlamadan önce, özgü namal hakkında birkaç şey yazmayı borç biliyorum.

kendisini ilk kez yeditepe istanbul dizisinde tanıdım ben. zuhal olcay -ki kendisini de çatısız kadınlarda tanımış ve çok sevmişimdir, sonrasında ise takip etmişimdir hem sinema filmlerini hem de albümlerini- meral okay, uğur polat, ruhi sarı ve daha niceleriyle, harika senaryosu, yumuşacık insanları ve insana ilişkin tüm hikayeleri ile bu dizi, benim için her zaman çok özel olmuştur. herşeyini kaybeden olcay'ın kızı duru'yla taşındığı -yoksa sığındığı mı demeliyim- konaktaki yaşamına ilişkin olan dizi, sadece olcay ve duru'nun hayatını değil, geçmişin kayıp hayatları ve gelecek umutlara ilişkin bir şölen. doğrusu izlemeyen varsa, yakalasın derim dostlar. işte bu dizide ben özgü namal'la ilk kez tanıştım. zaten eğer bir oyuncuyu ilk gördüğüm karakterinde seviyorsam, bitmiştir. gelip beni öldüreceğini bilsem yine o oyuncuyu çok sever, takip ederim. 

nezdimde yeditepe istanbul'la başlayan özgü namal'ın hikayesi, büyü filmi ile devam etti. açıkçası korku dizileri izlememe rağmen ben korku türünden hiç haz etmem, ödüm patlar çünkü. bu filme üç arkadaş gitmeye karar vermiş, benim çok korkmayacağıma, nasılsa bir türk filmi olduğuna kanaat getirmiştik ama o gece uyuyamadığım doğrudur. cinlerin tecavüzü filan değil de, hep minnoş karakter olarak görmeye alıştığım özgü namal'ın bu sefer possessed bir karakter rolünde yüzü kanlar içinde ipek tuzcuoğlu'nun peşine takılması, o gece her gözlerimi kapattığımda korkuyla yerimden sıçramama sebep oldu evet. derken derken, bebeğim dizisi başladı. burada da bebeği olmayan arkadaşı için taşıyıcı anne olan kadın rolünde tanıdık kendisini. işte böyle diziler beni derinden etkiliyor nedense. en nihayetinde çocuk ve anne arasındaki bağ ve anneliğin tanımı üzerinden bir süre devam eden diziyi keyifle ve hatta bazı bazı ağlayarak takip ettim evet. sonra yeniden sinemada karşılaştık özgü ile. beynelmilel ile vurdu, parçaladı hepimizi. o saf, dünyadan habersiz, aşık kız... babasının parmak uçlarına ağlaya ağlaya krem süren evlat... o kadar üzüldüm ki bu filmi izlerken. kalkıp sarılmak, teselli adına iki kelam etmek istedim, yapamadıkça içim parçalandı. -bu arada gündüz kuşağında denk geldiğim fosforlu cevriye'de de oynadığını fark ettim özgü namal'ın. burada çok çok genç olup, zaten çok çok genç birini oynuyordu. sonu hüzünlü biten bir karakterdi a dostlar.-

derken mutluluk. yıllar öncesinde okuduğum bu kitap film olmuş, başrole de özgü namal'ı yerleştirmişti meryem olarak. tabii ki koşarak gittim sinemaya. okurken hayal etmeye çalıştığım ama bir yandan da hayal etmekten korktuğumtüm hisler, tüm korkular ve dahi sevinçler, karşımda duruyordu işte. filmin sonlarındaki o çığlıkları asla unutamam biliyorum. çok çok güzel bir filmdi, hatta çok da güzel bir kitap uyarlamasıydı bence. herkes izlesin. talat bulut için değil belki ama özgü namal'ın meryem'i için, murat han'ın cemal'i için mutlaka görün dostlar. hatta sadece filmi izlemekle kalmayın, kitabını da okuyun. elinizden akıp giden bir kitap, gerçekten pişman olmayacaksınız. üstleik iyi bir uyarlama olduğu için belki siz de benim gibi hayal ettiğiniz karakterleri karşınızda aynı hayal ettiğiniz gibi görmekten büyük keyif alırsınız.

sonra yeniden apayrı bir paragraf açmak istediğim o... çocukları geldi. üstelik bu film sadece özgü'yü değil, ipek tuzcuoğlu ve demet akbağ'ı da oyuncu kadrosunda içerdiği için yeniden koşa koşa gittim. bir an için müzik değişimiyle hayır hayır, böyle birşey yapmazlar heralde dediğim an, korktuğumun başıma geleceğini nereden bilebilirdim?

bundan sonra gelen hanımın çiftliği ve koyu kırmızı'yı açıkçası çok takip etmedim. sebebi de aslında şu: hanımın çiftliği orhan kemal'in eseri ve ben gerçekten hiç haz etmem kendisinden. lisede okumak zorunda kaldığımız baba evi ve avare yıllar adlı iki bayıklar ötesi kitabıyla beni tüketmiştir kendisi. o yüzden arasıra baksam da, özellikle de mehmet aslantuğ'un diziden çıkmasıyla birlikte güllü'nün hikayesini takip etmedim. koyu kırmızı için de aslında çok heyecanlandım ama anımsayamadığım bir sebepten takibe almadım. sanıyorum pazartesi akşamıydı ve benim bir başka dizimle çakışıyordu. 

işte başladığım yere geri döndüm dostlar. bütün bu bilgiler kulağımın arkasındayken öğrendim ki merhamet diye bir dizi çıkıyormuş ve başrol özgü namal olacakmış. ama ne oldu? kanald bu diziyi çarşamba gecesine koyarak izleme ihtimalimi yok etti. zira çarşamba akşamları son dört yıldır benim için muhteşem yüzyıl demek. üstelik dizinin arasıra baktığım sahnelerinde gördüğüm şeyler beni o kadar rahatısz etti ki sanıyorum zaten izlemeye yüreğim izin vermeyecekti. narin, şadiye, anneleri, o zalim babadan neler çekmişlerdi öyle? sonra öğrendim ki aslında merhamet'in bir kitabı varmış, dizi kitaptan uyarlanıyormuş. hah, dedim, aradığım fırsat bu. hemen alıp okuyayım, neler olduğunu olacağını öğreneyim. kitabın adı kahpe rengi. havaalanında uçakta okumaya başlarım diye aldığım kitap, havaalanında bekleme süresi ve bir buçuk saatlik uçak yolculuğu sonucunda bitiverdi elimde. çocukluğunda binbir çile çeken narin, fırat'a duyduğu aşk ve utanç anları, derken üniversiteye gelip en yakın arkadaşı çılgın deniz'le tanışması diye başlıyor kitap ilk solukta. sonrasında fırat'ın yeniden narin'in hayatına girdiğini görüyoruz. yalnız bu sefer maalesef fırat, deniz'in kardeşinin nişanlısı. bu arada deniz'in kardeşi de isviçre semalarında okumuş etmiş, pek de ablasıyla yakın değil diye kayıtlara geçireyim. ben zaten kitabı okurken anladım ki, narin fırat'a açılsa, deniz bu durumu hiç yadırgamaz. önemli olan onun mutluluğu der. zaten kardeşi de dengesizin teki, hiç sorun olmaz. gerçekten de narin ve fırat'ın kaçamak sürdürdüğü, narin'in vicdanen bitirmeye çalıştığı bu ilişki, en sonunda ortaya çıkıyor. narin, deniz'i kaybedeceğini düşünedursun, tabii ki deniz fırat'la narin'i bir araya getiriyor ve kitap mutlu sonla bitiyor. dediğim gibi pek şaşırtmayan, akıcı bir kitap. beğendim diyelim öyle olsun. sonuçta yiğidi öldür hakkını yeme.

efendim dediğim gibi kitabı okudum, huzura erdim. artık hangi anda diziyi açarsam açayım konuya hakim olacaktım öyle değil mi? ama öyle olmadı! bir baktım karşımda babür diye bir karakter! ya da sonra aynı karakter sermet'e döndü galiba. hiç anlayamadım. neyse efendim bu karakter kesinlikle kitapta yoktu dolayısıyla her anı anlama planlarımı bozdu maalesef. kendisi bir süre narin'e takmış karkteri oynasa da sonrasında deniz'le yakınlaşması oldu. gerçekten de çılgın deli dolu, sinirlendiğinde koca koca adamları bile dövmeye kalkan deniz bu adama aşık oldu a dostlar! belirttiğim gibi, dizi finaline doğru yaklaşırken herşey yolunda gidiyordu ve ben sadece fragmanlarından ve kardeşimin verdiği havadislerden diziyi takip ediyordum. derken kardeşim finalin yayınlandığı gece ağlamaktan çatladığını, mutlaka izlemem gerektiğini söyleyince eyvah dedim, bir bokluk oldu!

açtım, uzun uzun son bölümü izledim. öyle mutlu öyle güzel bir bölümdü ki, içimin yağları eridi bitti. narin'in hamileliği, sermet'le deniz'in uzuuuuun balayı ve balayı dönüşünde koştur koştur narin'in doğumuna gitmeleri filan, ay o kadar tatlıydı ki, kendimi en yakın arkadaşlarımla gelecek zamanda bir yerde doğururken filan hayal ettim, o derece! deniz ve sermet'in bebişlere biz göz kulak oluruz siz başbaşa olun diye narin'le fırat'ı gönderdiği gün, sermet'le deniz'in derin çabaları beni öyle bir gülümsetti ki, dizide kardeşimin neden ağladığını düşünmeyi bırakmış, ağladığını bile unutmuştum! sonra fırat'la sermet'in konuşması ile kendime geldim. birileri sermet'i vurmak istiyordu. sadece o değil, ailesi de tehlikedeydi. dolayısıyla toparlanıp ülkeyi terk edeceklerdi! daha ben what the fuck ulan diyemeden, bir başka güzel haber alıp yeniden comic relief'le neler olduğunu düşünmekten tamamen koptum gittim. deniz hamile olabileceğini keşfetmiş hamilelik testi alırken, tabii ki sermet'in peşine taktığı adamları keşfetmiş, eve dönüşte de ağzının payını vererek ay bu kadın çılgın gerçekten dedirtmişti. o sevinç anları filan derken derken, dizinin son 15 dakikası geldi. kötü adamlar sermet'le deniz'in evini bastılar. sayıları arttırılan korumaları öldürdüler. sermet, deniz'e silah verip gerkirse kendini bununla koru dedi ve yanında siper alıp millete ateş etmeye başladı. derken adamlardan biri gelip sermet'i vurdu, o dev adam deniz'in üstüne kapanıp bayıldı. deniz, sevdiği adam kanlar içinde üzerinde, hamile, kendisini öldürmeye gelen adamı vurdu. o kriz anıyla bahçeye çıkıp arabaya bindi. tüm bunlar olurken narin ve fırat da gelmişlerdi ama narin'e arkada kalmasını söyleyen fırat eve girdi. deniz'in histerik halde arabaya binmesiyle, narin de arabaya bindi. deniz gaza bastıkça bastı, narin onu ikna etmeye çalıştı ama başaramadı. derken yoldan çıktılar.

buradan sonrasında ben bittim a dostlar. iki arkadaş dış seste, arka fonda sezen aksu - kavaklar. şu konuşmayı yaptılar.

Deniz: durduk işte al
Narin: neredesin sen aralığın içinde misin dışında mısın
Deniz: bilmiyorum ki herşey ters görünüyor. narin, annemler de böyle ölmüştü.
Narin: biliyorum. biz ölmedik ama, sanmam yani.

[bu noktada çok ağladım çok. çünkü gerçekten kitapta da, dizide de deniz'in ailesi bir trafik kazasında ölüyordu. deniz'in ailesi ile kaderlerinin bir olduğunu düşündüğü an paraçparça etti beni..]

Deniz: anlamadım ki, ölünce konuşulabiliyor mu
Narin: senin konuşmaya devam edeceğine eminim.
Narin: deniz, ya insanın dünyadaki ağırlığı nasıl hesaplıyorlar
Deniz: nereden aklına geldi şimdi bu?
Narin: yani ne bileyim, bu terazileri neye göre yapıyorlar. böyle doğuyorsun,ölüyorsun, bir yer kaplıyorsun dünyada. sonra böyle anıların yaşadıkların sevdaların çocukların yılların falan. bütün bunlar, böyle ağırlığın gittikçe artıyor.bedeninden daha fazla bir insan oluyorsun. ruhun ağırlaşıyor.
Deniz: bence bunları düşünmene sebep kaburgalarının kırık olması... sen nefes alabiliyor musun?

[Bu yorum hakkında ne yazayım a dostlar? Ne yazılır ki?]

Narin: evet, evet, derin derin hem de
Deniz: narin, ben hamileyim biliyor musun?
Narin: çok sevindim bir tanem.
Deniz: ağlama
Narin: çok sevindim.
Deniz: ağlama.
Narin: çok sevindim.

işte böyle böyle, beyaz ışıklar içinde kumsalın üzerinde, üzerlerinde baharlık elbiseler, deniz ve narin'in hikayesi sona erdi. öyle bozuldum ki. mutsuz son beklediğim diziler mutlu bitip hayal kırıklığına sebep olurken, mutlu bitmesi için herşeyi yazdıkları bir diziyi, iki harika karakterin sonuyla bitirmeleri tüm sinirlerimi zıplattı, uykularımı kaçırdı. narin'in ikizleri vardı, deniz hamileydi. öyle üzüldüm ki... şimdi yeniden düşündüğümde güzel bir son muydu diye soruyorum kendime. şiirseldi, anlamlıydı, ama güzel değildi. aşk olsun yani.

üstelik bugün youtube'da denk geldiğim son sahnenin klibini izlerken, oradan oraya kendimi merhamet bölümlerinden alıntılar izlerken buldum. sonuç olarak fırına verdiğim patateslerimi yaktım! bir kısmını yedim ama yine de bir kısmı çöpe gitti. 

diziye gel. hem ağlatıyor, hem yemeğimi elimden alıyor! 

alacağın olsun özgü namal, alacağın olsun burçin terzioğlu.

ama yine de teşekkürler bu dostluğu bu kadar güzel yansıttığınız için. kumsalda kahkahalar atarak koşuşturduğunuz sahnelerde, gerçekten o dostluğun sıcaklığını aldık. teşekkür ederiz.

[The English Patient by Michael Ondaatje.]

 For a long time now, I've been thinking about writing down these wonderful sentences. This is about it. Finally managed to do with the movie playing at the background. I imagine these sentences by themselves would tell you how much this book impressed me as a reader and a woman.

For the movie, I have many comments, every single one of them positive. No, not positive. Labeling a comment as positive would diminish the meaning of this movie to me. I'm simply left in awe everytime I watch it, everytime I listen to its soundtrack. (I prefer to drift to sleep with the music from English Patient for about a year or so. Imagine how much of an awe I should deeply be left in.) English Patient is about the most consuming love story, told in the best way possible: epic, dream-like and real.

That last scene when Almasy leaves the Cave of Swimmers holding Katherine in his arms, crying... It cannot be explained. Just. Witness that scene. You won't regret it. I promise.

Still, today it is water who is the stranger here. Water is the exile, carried back in cans and flasks, the ghost between your hands and your mouth. p.20

For echo is the soul of the voice excitin itself in hollow places. p.22

You have to protect yourself from sadness. Sadness is very close to hate. Let me tell you this. This is the thing I learned. If you take in someone else's poison -thinking you can cure them by sharing it- you will instead store it within you. p.47

To  rest was to receive all aspects of the world without judgement. A bath in the sea, a fuck with a soldier who never knew your name. Tenderness towards the unknown and anonymous, which was a tenderness to the self. p.51

She would law belladonna over his eyes [...] P.54

There are betrayals in war that are childlike compared with human betrayals during peace. The new lover enters the habits of the other. Things are smashed, revealed in new light. This is done with nervous or tender sentecnes, although the heart is an organ of fire. A love story is not about those who lose their heart but about those who find that sullen inhabitant who, when it is stumbled upon, means the body can fool no one, can fool nothing -not the wisdom of sleep or the habit of social graces. It is a consuming of oneself and the past. p.104

There's a painting by Caravaggio, done late in his life. David with the Head of Goliath. In it, the young warrior holds at the end of his outstretched arm the head of Goliath, ravaged and old. But that is not the true sadness in the picture. It is assumed that the face of David is a portrait of the youthful Caravaggio and the head of Goliath is a portrait of him as an older man, how he looked when he did the painting. Youth judging age at the en of its outstretched hand. The judging of one's own mortality. p.123

She likes to lay her face against the upper reaches of his arm, that dark brown river, and to wake submerged within it, against the pulse of an unseen vein in his flesh beside her. p.132

It is as though the surface were underlaid with steam-pipes, with thousands of orifices through which tiny jets of steam are puffing out. The sand leaps in little spurts and whirls. Inch by inch the disturbance rises as the wind increases its force. It seems as though the whole suface of the desert were rising in obedience to some upthrusting force beneath. Larger pebbles strike against the shins, the knees, the thighs. The sand-grains climb the body till it strikes the face and goes over the head. The sky is shut out, all but the nearest objects fade from view, the universe is filled. p.146

The desert could not be claimed or owned - it was a piece of cloth carried by winds, never held down by stones, and given a hundred shifting names long before Canterbury existed, long before battles and treaties quilted Europe and the East. Its caravans, those strange rambling feasts and cultures, left nothing behind, not an ember. All of us, even those with European homes and children in the distance, wished to remove the clothing of our countries. It was a place of faith. We disappeared into landscape. Fire and sand. We left the harbours of oasis. The places water came to and touched …Ain, Bir, Wadi, Foggara, Khottara, Shaduf. I didn't want my name against such beautiful names. Erase the family name! Erase Nations! I was taught such things by the desert. p.148

I don't think he loved the desert, but had an affection for it that grew out of awe at out stark order, into which he wanted to fit himself -like a joyous undergraduate who respects silent behaviour in a library. p.152

Half my days I cannot bear not to touch you. The rest of the time I feel it doesn't matter if I ever see you agin. It isn't the morality, it is how much you can bear. p.164

Sometimes when she is able to spend the night with him they are wakened by the three minarets of the city beginning their prayers before dawn. He walks with her through the indigo markets that lie between South Cairo and her home. The beautiful songs of faith enter the air like arrows, one minaret answering another, as if passing on a rumor of the two of them as they walk through the cold morning air, the smell of charcoal and hemp already making the air profound. Sinners in a holy city. p.164

There is a plant he knows of near El Taj, whose heart, if one cuts it out, is replaced with a fluid containing herbal goodness. Every morning one can drink the liquid the amount of a missing heart. The plant continues to flourish for a year before it dies from some lack or other. p.165

They are in the botanical garden, near the Cathedral of All Saints. She sees one tear and leans forward and licks it, taking it into her mouth. As she has taken the blood from his hand when he cut himself cooking for her. Blood. Tear. He feels everything is missing from his body, feels he contains smoke. All that is alive is the knowledge of future desire and want. What he would say he cannot say to this woman whose open¬ness is like a wound, whose youth is not mortal yet. He cannot alter what he loves most in her, her lack of compromise, where the romance of the poems she loves still sits with ease in the real world. Outside these qualities he knows there is no order in the world. p.167

What is the name of that hollow at the base of a woman's neck? At the front. What is it, does it have an official name? That hollow about the size of an impress of your thumb? p.172

Don't we forgive everything of a lover? We forgive selfishness, desire, guile. As long as we are the motive for it. p.182

Her husband was supposed to pick him up. The husband they had both loved until they began to love each other. p.184

Their bodies had met in perfumes, in sweat, frantic to get under that thin film with a tongue or a tooth, as if they each could grip character there and during lobe pull it right off the body of the other. p.185

At night, when she lets his hair free, he is once more an¬other constellation, the arms of a thousand equators against his pillow, waves of it between them in their embrace and in their turns of sleep. She holds an Indian goddess in her arms, she holds wheat and ribbons. As he bends over her it pours. She can tie it against her wrist. As he moves she keeps her eyes open to witness the gnats of electricity in his hair in the darkness of the tent. p.230

But if she asked him what colour her eyes are, although he has come to adore her, he will not, she thinks, be able to say. He will laugh and guess, but if she, black-eyed, says with her eyes shut that they are green, he will believe her. He may look intently at eyes but not register what colour they are, the way food already in his throat or stomach is just texture more than taste or specific object. p.231

When someone speaks he looks at a mouth, not eyes and their colours, which, it seems to him, will always alter de¬pending on the light of a room, the minute of the day. Mouths reveal insecurity or smugness or any other point on the spectrum of character. For him they are the most intricate aspect effaces. He’s never sure what an eye reveals. But he can read how mouths darken into callousness, suggest tenderness. One can often misjudge an eye from its reaction to a simple beam of sunlight. p.231

She had grown older. And he loved her more now than he loved her when he had understood her better, when she was the product of her parents. What she was now was what she herself had decided to become. p.234

In the desert to repeat something would be fling more water into the earth. Here nuance took you a hundred miles. p.245

This Candaules had become passionately in love with his own wife; and having become so, he deemed that his wife was fairer by far than all other women. p.246

I'm a man who fasts until I see what I want. p. 249

I sank to my knees in the mosaic-tiles hall, my face in the curtain of her gown, the salt taste of these fingers in her mouth. We were a strange statue, the two of us, before we began to unlock our hunger. Her fingers scratching against the sand in my thinning hair. Cairo and all deserts around us. p.251

The way a lover will always recognize the camouflage of other lovers. p. 252

She had always wanted words, she loved them, grew up on them. Words gave her clarity, brought her reasons, shape. Whereas I though words bent emotions like sticks in water. p.253

Death means you are in the third person. p. 263

I believe this. When we meet those we fall in love with, there is an aspect of our spirit that is historian, a bit of a pedant who reminisces or remembers a meeting when the other has passed by innocently…but all parts of the body must be ready for the other, all atoms must jump in one direction for desire to occur. p. 275

And all the names of the tribes, the nomads of faith who walked in the monotone of the desert and saw brightness and faith and colour. The way a stone or found metal box or bone can become loved and turn eternal in a prayer. Such glory of this country she enters now and becomes part of. We die containing a richness of lovers and tribes, tastes we have swallowed, bodies we have plunged into and swum up as if rivers of wisdom, characters we have climbed into as if trees, fears we have hidden in as if caves. I wish for all this to be marked on my body when I am dead. I believe in such cartography – to be marked by nature, not just to label ourselves on a map like the names of rich men and women on buildings. We are communal histories, communal books. We are not owned or monogamous in our taste or experience. All I desired was to walk upon such as earth that had no maps. p. 277

The Englishman once read me something, from a book: 'Love is so small it can tear itself through the eye of a needle.' p.306

[Extremely Loud Incredibly Close.]

Jonathan Safran Foer - Extremely Loud Incredibly Close.

I should probably thank Jay Leno for that Sandra Bullock interview. If it wasn't for that day, I wouldn't be aware of such treasure. Both the movie and the book strike you. Though they will not be my new obsession, (unlike English Patient) they are worth mentioning. First, you label them as a simple wave hitting ashore, then as time passes, the silent shock wave sinks in with a deafening light, blinding thunder. The following quotes got in deeper than I intended to let them in, so I took note of them, for my sake.  

“In bed that night I invented a special drain that would be underneath every pillow in New York, and would connect to the reservoir. Whenever people cried themselves to sleep, the tears would all go to the same place, and in the morning the weathermen could report if the water level of the Reservoir of Tears had gone up or down, and you could know if New York was in heavy boots. And when something really terrible happened - like a nuclear bomb, or at least a biological weapons attack - an extremely loud siren would go off, telling everyone to get to Central Park to put sandbags around the reservoir.” p.38

"that secret was a hole in the middle of me that every happy thing fell into." p.71

“Our laughter kept the feathers in the air.   I thought about birds.    Could they fly if there wasn’t someone, somewhere, laughing?" p.78

"When I was your age, my grandfather bought me a ruby bracelet. It was too big for me and would slide up and down my arm. It was almost a necklace. He later told me that he had asked the jeweler to make it that way. Its size was supposed to be a symbol of his love. More rubies, more love. But I could not wear it comfortably. I could not wear it at all. So here is the point of everything I have been trying to say. If I were to give a bracelet to you, now, I would measure your wrist twice."  p.79

"It’s a rule that we never listen to sad music, we made that rule early on, songs are as sad as the listener, we hardly ever listen to music." p.108

"I like to see people reunited, I like to see people run to each other, I like the kissing and the crying, I like the impatience, the stories that the mouth can't tell fast enough, the ears that aren't big enough, the eyes that can't take in all of the change, I like the hugging, the bringing together, the end of missing someone, I sit on the side with a coffee and write in my daybook, I examine the flight schedules that I've already memorized, I observe, I write, I try not to remember the life that I didn't want to lose but lost and have to remember, being here gills my heart with so much joy, even if the joy isn't mine, and at the end of the day I fill the suitcase with old news." p.109

"But a friction began to arise between Nothing and Something, in the morning the Nothing vase cast a Something shadow, like the memory of someone you’ve lost, what can you say about that, at night the Nothing light from the guest room spilled under the Nothing door and stained the Something hallway, there’s nothing to say." p.110

"Everything was forever fixed, there would only be peace and happiness, it wasn’t until last night, our last night together, that the inevitable question finally arose, I told her, “Something,” by covering her face with my hands and then lifting them like a marriage veil. “We must be.” But I knew, in the most protected part of my heart, the truth." p.111

the center of me followed her, but I was left with the shell of me p.113

"Sometimes I wonder if she knows, I wonder in my Nothingest moments if she’s testing me, if she types nonsense all day long, or types nothing at all, just to see what I’ll do in response, she wants to know if I love her, that’s all anyone wants from anyone else, not love itself, but the knowledge that love is there." p.130

"I'm sorry for my inability to let the unimportant things go, for my inability to hold on to the important things." p.132

“I knew I was about to destroy what she’d been able to rebuild, but I had only one life. I heard her behind me. Because of myself, or despite myself, I turned back, ‘Dont cry,’ I told her, by putting her fingers on my face and pushing imaginary tears up my cheeks and back into my eyes, "I know" she said as she wiped the real tears from her cheeks, ı stomped my feet, this meant, "I won't go to the airport." "Go to the airport,"she said, I touched her chest, then pointed her hand out toward the world, then pointed her hand at her chest, "I know," she said, "Of course I know that."p 135.

"The ax won! It's always that way." p.161

"Another reason it would be a good invention is that there are so many times when you know you're feeling a lot of something, but you don't know what the something is.” p.163

"Shyness is when you turn your head away from something you want. Shame is when you turn your head away from something you do not want." p.179

"You cannot protect yourself from sadness without protecting yourself from happiness." p.180

"Anyone who believes that a second is faster than a decade did not live my life." p.181

"How many hundreds of thousands of fingers brushing against each other doe it take to make love?" p.181

"It's the tragedy of loving, you can't love anything more than something you miss." p.208

thousands of people were left to suffer hope. p.215

"The boy covered his can with a lid, removed it from the string, and put her love from him on a shelf in his closet. Of course, he could never open the can, because then he would lose its contents. It was enough just to know that it was there." p.220

"Well, then why do you love everybody so much?" p.239

"I read something in National Geographic about how, when an animal thinks it's going to die, it gets panicky and starts to act crazy. But when it knows it's going to die, it gets very, very calm." p.256

I can forgive you for leaving, but not for coming back p.274

"Highs and lows make you feel that hings matter, but they're nothing. So what's something? Being reliable is something. Being good." p.297