["Vazgeçemediğim"]

temastan yoksunuz. ne acı. bizi hayatta tutan havaya sürekli temas halindeyiz mesela, ama onu hissedemiyoruz. yaz aylarında çok sıcak diyor, kış aylarında çok soğuk diyoruz ama balıklar gibi değiliz işte. bizi hayatta tutan suyun soğukluğu, sıcaklığı bizi sarıp sarmalamıyor. havamızın tükendiğini başımız ağrıdığında anlıyoruz, baş dönünce oksijen için ciğerlerimiz yanıyor. temastan yoksunuz. dokunuyoruz. ama öylece kalamıyoruz işte. doğamız buna müsait değil. en nihayetinde birey olarak yürüyoruz dünya üzerinde. farkında olmadan.

oysa ne çok isterdim evrendeki doğaya bağlanacak fiziksel bir bağlantı noktamın olmasını. avatar'daki ikran'lar gibi mesela. ya da o muhteşem ağaçların altında oturup dua ettiklerinde onlarla birlikte hareket eden toprak gibi. veya parmaklarımın ucundan hiç durmadan damlayan bir şelale olsaydı da, keşke hep suya bağlanabilseydim. yatağıma kıvrılıp uzandığımda kendi geleceğimin parçası olduğumdan, ailemin bir parçası olduğumdan, dostlarımın bir parçası olduğumdan başka bir aidiyet hissedebilseydim. insan olmak bir tanım olmasaydı benim için. şunun veya bunun parçasıyım ben deseydim. kendini doktor, avukat, mühendis olarak tanımlayan dostları hayretle izlemeseydim. hayır, sen şunun bir parçasısın diyebilseydim. kar yağarken duyulan o hışırtı sesi gibi, kar bulutun bir parçası. bulut okyanusun. kendimi böyle bir sonsuzluğa bağlamak için yaşam zincirini düşünmek zorunda olmasaydım. 

gökyüzüne kanat çırpsaydım. denizlere dalsaydım. topraktan filizlenen tohumların çıtırtısını duyabilseydim. bambaşka olurdu. 

'deli eder insanı bu dünya. bu gece, bu yıldızlar, bu koku, bu tepeden tırnağa çiçek açmış ağaç.' diyorlar...

deli olsaydım da evrenin sesini dinleyebilseydim.

yorulur muydum?

sever miydim?

hiç bilmiyorum.

[Post Cloud Atlas.]

[As I reflect more and more, it seems like more and more updates are on the way.]

First things first. This is not a critique of Cloud Atlas but a practice of memory for me as if I have to get these on my notes so that I won't fail that 40 point question which designates the destiny of the exam. One may ask though: what kind of an exam are you talking about? In a nutshell, it is an exam against time itself. You desperately try to pass it, but like water, time always prevails. As the food turn into dust, buildings get cracks, plants grow and life ages, and time -like water that waits and always gets in- slips through these cracks and let the memories fade. Away. Like the lost sock in the machine phenomena, we can never get to see where those memories go. Thus, I'd like to keep things line, here, just after 20 minutes as I finished watching it. 'Sleeping over it' seems impossible to me right now. I'm afraid letting go of my consciousness may result in slipping away of some good details that struck me.

ownership. just as the english patient once told K, I hate ownership. not in a connotation of 'I'm yours' or 'you're mine' loving kinda way but simply in its first meaning: to have something, to gather it for yourself and not letting the others have it. not having the possession of a pen let's say, but owning the idea of pencil. to me, it is the reason why people cannot realise that 'we're the countries, not the boundaries on maps' thinking about this movie, reflecting about it made me realize something very crucial about the technology. last week, I had a terrible nightmare. as I was going to bed, I had no idea that I'd be having such a nightmare, no. but if I had to have a nightmare, it would be that night where I practically lost my mind watching a horror series. however, the unexpected blow came from another series I got addicted on. ın my terrible nightmare, the elecricty went out. or at least we heard it would. what was terrifying was that we didn't care about the electricty, we were together as a family. it's just that we all waited in our balcony waiting for that inexplicable snow storm and then, everywhere would go all white. I remember, putting up 3 sets of socks and 5-6 sweatshirts coats and all. I couldn't warm myself up. and everytime that white eternity fell, we tried to change our place so that we could get warm I guess. all night long, in every change of place, I woke up. I jumped up. feeling helpless, knowing every other possible way but not being able to use them, benefit from them. god, it still takes my breath away. so much that I nee to pause to get some fresh air. so... this movie made me realize that when we own the power, the technology, the knowledge, we are inclined to forget about the past where we lived without them. we tend to forget that there are in fact some tribes which do not know what electricity is. but in the movie, our perspective was that tribe. we were that tribe. seeing all those devices and treating the strangers as goddesses. how small can a human be? how helpless and ignorant can we ever become? I'll never forget the gaze of the valley people to the ship. and more so, calling us, the wise ones. I hope we can leave a better future for the future.

that sentence, that on sentence got me. right at that instant where I still struggled with the movie and the characters and the expectations about the end of the movie, I knew that I was going to love it. an unfinished book saddens me like an unfinished romance. or a similar sentence I guess, I may remember it wrong, or better, I may have changed it into something that is in accordance with what my mind, soul or heart told me to do so. that half of a book, which perfectly finished the story in a place where everything is quite unfinished gave me such hope that it was going to be alright. even though, it wouldn't be.

sonmi. oh sonmi... you were so different, so indifferent but so caring. so defiant. I would never ever give out any details about your story. never. it was one of a kind story really. so classic. so standard. so different. all, at the same time. your posture made me cry. you reminded me of a friday night, when I cried my eyes out for a revolutionist boy, just before his story was coming to an end in gallows. as his last words in the letter he wrote to his family was read, my heart stopped. today, we talked about the infamous 21 december. I realized that I never really gave it much of thought to it. just as I started to think about what would happen, and even try to designate a place to meet with my sister, in case the telephones died, my insides burned. my brain overflooded. no, at the face of death, I can't imagine myself so strong. shaking my head right and left, I think it is best I immediately leave this paragraph and jump into the next. or I'll start talking about the 'ship' that scene will linger in my memories. I hope I'll forget but at the same time, I never want to.

to lighten up the air, let me get out some words about 'Mr. Smith' god, this man always did and always will give me the creeps. that hideous man, have you no soul? that fierce eyes and all. god, it was so creepy. creating the idea of devil for a movie like this is expected, but a devil which is probably green with envy, sneaky with that voice and resistant to gravity, that's a bit too much to handle. I tried to close my eyes but then again, I heard him which was enough. that nails. the hat. oh my, that cannibal tribe with the make up. speaking of the bad guys, I have to mention susan sarandon. about her characters, just like the other characters I intend not to mention, were good. the thing that got me that is worth mentioning was the blue eyes. just as she 'saw' the prophecy. it was one of a kind scene. I love supernatural series and movies (except when I don't hide under the beds during those). I'm a proud fan of Jossverse. Just out of curisity, I even watched all the seasons of charmed. opened up my mind about magic. read about it. wrote about it. but never in a million years it has occurred to me to change the colors of the eyes of the seer. wow. congrats.

[Post Skyfall *Spoiler Alert*]

charlie's angels is supposed to be the movie where I enjoy seeing the characters jump up and down, carrying on without a scratch and still make it to work on time. it seems like james bond has taken over such duty beyond the point of action, right across the bridge to logic and hand in hand with stupidity. and you don't enjoy it. being a suited up super hero is something, but falling into an ice lake and coming out of the water with jokes and all is something different. seriously guys, on the 50th anniversary, have you considered where you've taken bond to? I can live with another M for sure, especially when new M is ralph fiennes. but puh-lease, letting go of judi dench with a bullet / or something from a gun with another bond-ish name is unacceptable! seriously, pull your shit together. I'm not a big fan of bond, yet I've always enjoyed that man with his fancy gadgets and neatly cut suits. in this movie, all we've got was lots and lots of suits, unshaven bond and a gun. oh, and the radio. big game. disappointment would be middle name of bond. shame on you, for taking me to a place where I rooted for the bad guy who by the way was javier bardem. no words for him though. he was brilliant. even his chuckles made me appreciate his presence in the movie. now, another big issue. not to me, but for the bond legacy itself I think. where is the god damn bond girl who is supposed to get out of the sea, huh? all we could see was an alright-she-is-beautiful kinda woman and witness her death by the brilliant javier bardem. she is supposed to be the wow-now-that's-a-goddess kinda woman. besides, that so-called sex scene in the shower, boy, I've no words for it. no wait, I think I have something. boredom. yes. boredom.
also, about the name of the movie, I'm so disappointed. maybe the book itself was disappointing, but I highly doubt so. when you say skyfall, a plane comes up to my mind. or a literal skyfall just like before the opening credits. but all we got was an eerie mansion where bond grew up. ok. that's fine. I can accept it just like another 'rosebud' issue. one must note though, this movie is nowhere near citizen kane. by 'rosebud' I only intend to refer to little details that make up the whole movie. as I was saying, I can live with this 'rosebud' issue. but, naming the movie as such is a bit much, don't you think? especially when you don't give out any detail about the loss of bond. If only we could learn more about this place in the movie, I would've appreciated it as a viewer and not a reader of Bond series. 
about the part of the film which took place in Turkey, I'm furious about it. in complete awe that is. I can live with only using the name Istanbul in the movie, though some of the scenes were filmed in Adana. after all, Istanbul is the center which attracts the tourists the most. however, using a setting which shows this beautiful city just like another middle eastern city with lots and lots of spice bazaars is degenerate. all those wide angles about shanghai and what's its name island in all its glory with candles and all vs. impotent policeman in istanbul. If only we could have the chance to sue your ass guys, if only we had the chance. [sorry for getting all sentimental about this part, but again, from an inner perspective, it was simply unacceptable to digest it I presume.] oh, about that motorcycle chasing scene on top of Kapalıçarşı [Grand Bazaar], it was charlie's angels like, I kinda enjoyed it. But that train scene where Bond 'played' with a CAT and broke the top of the train full of passengers and ran after the bad guy, it was stupid. always and always, the viewer comes face to face with some scenes where they say 'OK, they -the government, the secret service or whatever- can handle this hush hush situation fine' but this, this was pushing way out of limits. I miss the good old bond in his Aston Martin on the ice field. so instead, I cheered for Javier Bardem when he blew up a hole to kill bond with a subway. I love bad guys. especially when they're javier bardem.
for two hours plus, I wasn't bored but felt like I was being ridiculed. though it is always a pleasure to watch glorious dame judi dench and her dark cold eyes and her expression in control and yet her loving manner for Bond, it was a pleasure to experience a blonde javier bardem with extensive bad ass-ery in his character, it was a pleasure to watch ralph fiennes in his role as the rock of MI6 with all the memories he left in me with all his movies, including harry potter where I literally cried when voldemort died. however, bond was disappointing as he was one step ahead of a talented super hero in a suit, but more like godlike man he pretended to be, which I didn't believe in, in year 2012. it was sad for me to watch another Brit legend shake the core of my imagination and perception of life and yet witness the legend of Bond fail my expections. such a waste...
lastly, about the music: adele, you're the best. I've been humming this song since that opening credits. seems like I'll be humming more. I wish you can be one of the bond songs that got through my skin in time, like 'the world is not enough' or 'goldeneye' 

daniel, I don't like you. to me, a blond bond is a joke. especially when he is chosen after pierce brosnan. it's a prank really. though you're a handsome guy, you're not the expected bond for me. movies are not helping you with this either. like in the first movie, where you fell in love, as it was the first story that gave you a lesson. but still, a bond falling in love just like us the mortals, oh how I hated you. as far as I can see from imdb you have two more films to go. I think I'll skip those unless ralph fiennes gets a major role in it. hope to see you in another not-bond movie.

that's all folks. I planned to write the thesis statement in English and then switch back to Turkish but I couldn't help myself. after all, this bull shit-tery must be heard by more who have expectations like me. glad to help.

[Doctor Who: Özledim, Özledin, Özledik!]

Bugün üşenmedim sıkılmadım BBC'nin Doctor Who sitesindeki tüm galerileri inceledim. gözlerim doldu an gelince. neredeyse ağlıyordum o derece. an geldi ekrana sarıldım. an geldi melody pond için gözyaşı döktüm. an geldi pondlar için gözyaşı döktüm. uçtum gittim. gözlerimi kapattım, korktum yahu korktum! angels'ı gördüm, ekrandan gözlerimi kaçırdım sonra hemen yeniden açtım, bakmazsam hareket ederler sandım. oldest man in the history'e gülümsedim. rose tyler'ı gördüm. içim kan ağladı. iç çektim de çektim. eski doctorlara baktım, those were the days dedim. smokini üzerinde doctor'un elinde bastonnuyla yalpalarken river'ın ona nasıl baktığına tanık oldum. bileği kırıldıktan sonra doctor'un nasıl iyileştirdiğini düşündüm. the girl who waited'la  ürperdim. miniminnacık amy pond'u kucaklayıp yatağına yatırdım. something old something new something borrowed something blue dedim, kulağımda müzikler çaldı ve derken kendimi doctor'la dansederken buldum. ayağa kalktım, yok yok, ayağa fırladım! BECAUSE I AM TALKING!!! diye çığlık attım içimden. exterminate dedim. eggs eggs eggs eggs eggs eggs diye takıldım bir süre. christmas carol'ı mırıldandım. sisin içinde yüzzen köpekbalıklarıyla yüzdüm. yarabbim ben docotr who'yu çok özledim! onu çok çok çok çok çok çok özledim! her hafta beklemeyi dahil olmak üzere özledim. moffat saçlarıma beyazlar düşürse de özledim. ondan nefret etsem de özledim! pondlar gitse de özledim. bok gibi gönderseler de özledim dizimi ya! river song'un hikayesini, yeni companion'ı doctor'un kendisini, hatta doctor who sorusunun çığlık çığlığa söylenmesini bil özledim! next time demek filan burnumda tütüyor! allah aşkına artık yeni bölüm gelsin meraktan ölücem ya! bugün yeni bölümün fotoğraflarına baktım bir saat boyunca! acıyın artık bize. lütfen ya. lütfen. daleklerin aklıyla oynayan, onların milyarlarcasına doctor whoooooo dedirten kızla tanışalım. mutsuz doctor'u avutalım, yeni dünyalara koşalım. hayal gücümüzde kaybolalım. time vortex'te yüzelim istiyorum artık lütfen ama. sherlock'u da vermiyorsunuz, artık resmen çatlamaya başladım. a crack in time. a crack in place. a crack in my mind. a crack in my heart. [insert doctor who intro here çocuklar]

[Walking Dead S3E6. Dexter S7E8.]

walking dead: rick'in telefonla konuşması çok güzeldi. hem lori mevzusunu uzatmadılar, hem de güzel bir close up yazmışlar tebrik ederim. yiğidi öldür hakkını yeme. daryl'ciğimin carol'ı bulması da bomba bir an oldu doğrusu, bu kadıncağzın kurtulabileceğine hiç inanmadıydım. andre -as expected- en sonunda governor'ı yatağa attı. or vice versa. her durumda bu adamda beni accayip iten birşey var. sadece zombi kızının saçlarını tarayıp, walker'ları arenaya çıkarmasından değil de, başka birşey. dur bakalım neler görücez daha. aaa haftanın yikes!!! anına gelince, sanıyorum michonne'un kestiği zombinin bağırsaklarının filan dökülmesi eaaağğhggghhh anı yarattı desek yalan olmaz. it was eww enough. kafalar mafalar havada uçuştu o kısmı geçiyorum. gelelim tüm hikayelerin birbirine bağlanmasına. bu sefer glenn ve maggie kasabaya gittiler - götürüldüler demek istiyorum tabii- michonne hapishaneye geldi. hadi bakalım, zombi baskını vahşetini 2 bölüm önce yapan senaristler sezon finalinde nasıl bir bomba patlatacak doğrusu meraklardayım. ama o kasabadan bir bokluk çıkacağı kesin. dur bakalım. kısmet.


dexter'la ilgili uzun uzadıya yazmaya gerek yok bu hafta. deb'in dexter'a sana aşığım demesi beni benden aldı bak onu söylemek şart öncelikle. düştüm bayıldım doğrusu. bu geyik sürekli dönüyordu geçen sezondan beri ama out loud söyleneceği aklıma gelmediydi. pes. hannah sana yorum yapmiyciim, booty call geyiklerinizle beni benden aldınız doğrusu. o kadarını söyliyim. yalnız yavşak yavşak ailenin içine girme isteğin/çaban gözlerden kaçmadı, bsg çok afedersin. dur bakalım. sana hala güvenmiyorum, hele bir güvenelim anacım. quinn doğrudan söyliycem, öl geber istiyorum. malsın quinn. cidden malsın. bölümlerdir sayıklıyorum. artık öl diyorum. başka bişiy demiyorum. peh! cody, justin bieber'a benzemişsin, derhal saçını kestir. bu  arada çocukların adını çok karıştırıyorum ama benim hatırladığım cody erkek olan. ay yarebbim derhal saçını kestir cody lütfen! astor, görmeyeli ne çok büyümüşsün, şaşkınım doğrusu. pot muhabbetinize gülmedim bile. ay ergen problemleri beni benden aldı. hakkaten kib bye astor and cody. guerta ne hin bir kadın çıktın sen ya! doakes'un ölümünü 5 yıl sonra araştırıyor olmana götümle gülüyorum çok afedersin. inşallah yıllar yıllar geçer de zamanaşımı poponda patlar. cidden. haftaya olan bölümün fragmanını gördüm bizi bomba bir bölüm bekliyor. bunu anladım. ama şu noktada sirko'yla dexter'ın konuşması çok güzeldi demeden es geçmemek lazım. bu adama üzüldüm. aşık olmak, mantık, kaybedilen bazı şeyleri para ve gücün bile yerine koyamaması. çok üzüldüm ben bu adamcağza bu noktada. işte tam bir priam anıydı bu an. "even enemies can show some respect, son." diyorum sayın seyirciler. muhteşemsiniz dexter ve sirko. keşke birbirinii öldürmek zorunda olmasanız da dost olsanız. canım benim ya. neyse artık, bakalım haftaya noolucak.

[Alert alert! Curiosity de-activated!]

baya baya yoğun geçen bir günün ardından eve geldiğimde müthiş bir mutlulukla dizilerimin başına oturacağımı sanıyordum. ama günün yorgunluğuyla hiç biryerlere oturmadan kendimi attığım duşta şöyle düşünürken buldum kendimi: "ay bugün dört dizim var izlemem gereken. pöf." tehlikenin farkında mıyız? içim baymış haberim yok yahu böyle saçma şey mi olur! resmen baymışım izlemekten. sürüklenmez olmuşum. ki hiç hoş bir durum değil bu. hadi walking dead'i geçtim, homeland'i geçtim. çünkü walking dead'in bir sezon bayık çiftlikte geçmesine alışkınım. homeland'de de bazen bölümler duraksıyor filan, olayı anca kuruyorlar. once upon a time da bu kanlı vahşi dizilerimin arasında minik miniminnacık minnoş pıtıpıtı kalıp bir de mıymışık aşk hikayesiyle bezenince kesmiyor beni. ama dexter'ı heyecanla beklemediğimi fark etmek çok acıydı doğrusu. oğlum dexter hadi biraz coşun nooolur böyle olmaz bu. rick carl'ı çekip vursun, dexter sirko'yu yesin, rumpel cora'yı doğrasın, brody karısını boğsun filan istiyorum o derece baydım

[Desperation - Aziza Mustafa Zadeh.]

Gecenlerde i-pod'umu shuffle'a aldim. Bu cumle bile basli basina benim icin bir degisiklik aslinda. Cunku normalde yuz kusur listem mevcut olup, onlarin arasindan secerek dinlemeyi seviyorum. Bilinmeyeni beklemektense, belirli ve sevdigim sarkilarin kulagimda cinlamasi cok hosuma gidiyor dogrusu. Ama iste gecen gun, ne olduysa oldu, shuffle moduna gectim. Derken bu sarki calmaya basladi. Daha ilk notasinda vuruldugun sarkilargillerden bu sarki. Eric clapton wonderful tonight gibi, still got the blues gibi filan. Ilk notada uctuuum gittim sayin seyirciler. Aziza Mustafa Zadeh'ten desperation'i teee bu zamana kadar kesfedemedigime kizdim baya. Ama dedim ya, blame it on my lists deyip kapattim hemen konuyu. Iste o zamanda beri bu sarki surekli kulagimda. Ucuslardayim ama oyle boyle bir ucus degil, ruhum benden cikiyor da dunyalari geziyor gibi. Olsem, mutlu olecegim. Sarki bitmese ruhum hic donmeyecek. Zaten meyilli ya yolculuklara, bedenim bir deniz anasi gibi gitmesi gereken yerlere suruklenirken, ruhum galaksiler arasinda hopayip ziplayacak. O sebepledir ki arasira durduruyorum sarkiyi. Fazla uzaga gitmemek lazim bir yerde... Neyse efendim, bu sarkiyi dinlerken bende uyanan hisleri dinlediniz. Simdi bir de sozlerinden bahsedeyim. Sarki aziza'nin umutsuzlugun nasil sarip sarmaladigini anlatmasiyla basliyor. Ama bu sozleri dinlerken bogulmuyor, tam tersi, sanki hic boyle birsey yokmus gibi keyfe variyorsunuz. Olumsuz bir hissi, muhtesem notalarla ormus kendisi. Boylece bir duygudan digerine sadece taniklik yapiyor, hepsinden bir tat alip yolculugunuza devam ediyorsunuz. Sarkinin bir noktasi geliyor ki, bu nokta en vurucu yer. Seni yalniz birakirsam beni affet, muzik aski benim icin daha guclu, hayatimi degistirmeye calismiyorum cunku bu benim kaderim diyor Aziza. Ustelik bunu kaderine boyun egen mutsuz kadin olarak degil, kadere sarilip onunla mutluluk sarhosu olan insan edasiyla soyluyor. Dusunebiliyor musunuz? Gun icinde saatlerini harcadigi, meslek olarak yaptigi seyin kaderi oldugunu anlamis. Kabul etmis. Bundan mutlu. Aziza'da cogu tas yerine oturmus. O kulaginda melodilerle yurumeyi buyuk asklarina tercih etmis. Dusunebiliyor musunuz? Hayatta boyle bir noktaya varmanin hazzini hayal edebiliyor musunuz? Dusunuyor, hayal ediyor ve icimde aldigim her nefesle koruklenen bir alevle kiskaniyorum. Sonra play'e basiyorum. Cunku butun bu hislerden sonra yolculuk yapmak sart. Sonra pause'a basiyorum cunku cok uzaklasmamak lazim. Sonrasi ise yine dusunceler, hisler. 

Keske hic duymasaydim bu sarkiyi.

[Orhan Veli Kanık'ın Anısına.]

ışık sonsuza kadar gider mi? biraz önce google'da bu sorunun cevabını araştırdım. ciddi ciddi. karşıma ilk çıkan fizik forumu sitesine girdim ve oradaki cevaplara baktım doğrudan. kimisi teknik olarak sonsuza dek gidebilir demiş. kimisi ise birşeyler birşeyler olduğu için enerjisini kaybedebilir demiş. ama en son cümle şu şekilde "We are currently observing light rays that have been traveling for 13 billion years." ne kadarı doğru bilemem. ama son cümleyi sevdim. inandığımı da söyleyebilirim. ve bu cümle hakkında düşünürken "kendi kendime gülümsediğimi farkettiğimde insanların benim deli olduğumu zannedeceklerini düşünüp" gülümsedim. 

bugün orhan veli'nin ışığının uzayda ilerlediği 62. yılı doldurduk dostlar. orhan veli... benim kahramanım. diş fırçasını sardığı kağıtta bile şiir taşıyan adam.  şiire bambaşka bir boyut getiren şair. kendini garip olarak nitelendirirken bile mütevazı. 9 kelimelik şiirleriyle bile ağızda acı bir tat bırakacak kadar sert. uzun cümleleriyle gözyaşını dağıtmadan, tek mısrada dökmemi sağlayacak kadar duygusal. anlatamıyorum deyişinde, dünyaları anlatan. dudaklardaki deniz kokusu ile beni susuz bırakan, denize karşı otururken bile özlemde kasıp kavuran insan. istanbul'u dinlediği tüm ülkede bilinen, ama bir şehri dinlemeyi ilk kez aklıma getiren yazar. şiirlerini ezberlediğim ilk şair. tüm edebiyat derslerimde gördüğüm tüm şairlere rağmen gözümde, gönlümde, kulağımda yerini hiç kaybetmeyen bir insan. dahası, bana hatırlattığı kalp kırıklarına rağmen asla rafımdan kaldırmayacağım kitabın sahibi. orhan veli. benim kahramanım. diş fırçasına sardığı kağıtta bile şiir taşıyan adam.


taksimde, sahilde, bozuk döşenmiş kaldırımlarda, yokuşta, inişte, merdivenden çıkarken, merdivenden telaşla inerken kol kola girdiğim, bir elim destek alırken bir elimle önümdekini arkamdakini kollamaya çalıştığım bütün yollar ve yolculuklara tanık olan dostlarım. işte tüm bu yolları kat ederken aslında hep orhan veli'yi düşünüyor, hep onun kulaklarını çınlatıyorum biliyor musunuz? felaket tellalı gibi sürekli değil, ama arka fonda mırıltılarla yükselen güzel bir plak sesindeki çizikler gibi, oracıkta beni rahatsız eden, rahatsız etmek yanlış kelime belki ama, orada kulağımı tırmalayan bir anı çınlıyor hep kulağımda. onun gibi bir dahiyi, kahramanımı, şairi, aşığı, garibi, erkeği, adamı, yazarı, sanatçıyı, duygusalı, dediğim dediği bu dünyadan koparıp alan şeyin basit bir kazı olduğunu düşündüğümde hüzünden mi öfkeden mi bilinmez göz yaşlarıma hakim olamıyorum. işte o yüzden, bir elim hep boşta, hep endişeli, hep yakalamaya tetikte, tos tos düşmeye dahi razı, hep havada. orhan, günlük hayatımın hep içinde. yalpalarken, düşüp kahkahalar atarken, akşam/sabah olup da, dizimin morardığını gördüğümde ovunurken bile, hep kulağımda. üstelik süleyman efendi'yle değil. deniz sesiyle sarıp sarmalıyor beni.


en başında dediğim gibi, 13 milyar yıl burada olamayacağım. dünyamız burada olur mu onu da bilemiyorum. ama dilerim, buraya yazdığım kelimeler, internetteki dosyalar bir yere yüklenip çözümlenmeye başladığında, orhan veli diye bir şair olduğunu, ama onun, herşeyden önce çok iyi bir insan olduğunu okurlar. hep denildiği gibi, kanık'sadığım bir orhan veli.


boğaziçinde.

[Kitap okumak iki nokta üstüste.]

Kitap okumak... Nedir diye hayatimin herhangi bir evresinde sorsaydiniz bana, hemen bir tanim yapabilirdim. Hic dusunmeden. Cunku oldum olasi benim icin kitap okumak baska dunyalara gitmek demek. Karakterlerle beraber kacmak, ormanda beraber kosmak, calilarda beraber saklanmaktan ote bir sey bu. Dugun oncesi gelen kara peceli kadinin siluetini gorunce/okuyunca, kaninin cekilmesi demek. Ruzgar uguldarken o meshur tepede, battaniyeyle ortmek demek kendini, ellerinin buz kesmesi demek. Diyorum ya, kitap okumak baska dunyalara gitmek demek benim icin. Gidip gormek degil, okudugum surece, hatta okuduktan sonra bile yasayabilmek, o anilari kendime yazabilmek demek. Iste bu yuzden, artik kitap okumak ozgurluktur demeye baslayacagim galiba. Cunku baska dunyalara gitmek zor degil. Baska dunyalara gidebilecegine inanmak zor. Baska dunyalara inanmak zor. Kurgu bunlar, aglanir mi hic diyenlere inat, inadina aglamak, inadina uykunun kacmasi zor degil. Gittikten sonra geri donmek zor. Kendi gercekligine sigmak zor. Gercekligini kabul etmek. Zor.

Bugun sevdigim, ustelik sadece bir kitabini okuyup da sevdigim, ama bol bol quote'larini takip ettigim bir yazarla bulustuk yeniden. Iki dost cay sohbeti eder gibi, o anlatmaya basladi oykulerini. Ben dinledikce keyif aldim ve tipki cayla gelen minik kurabiyeler gibi tadina doyamadim. Ama oburluk yapmayip, yarina da biraktim. L'ame de paris dedigini duyar gibiyim Marlene'in. Venedik sokaklarinin ruhu, ruhumu Paris gibi sarmadi, saramaz hic bir zaman inanmiyorum buna, dogrudur. Ama cok sevgili dost, bu gece beni San Marco meydaninda uzaktan duydugum gitar sesleriyle sarhos ettin. Senin ruhun nerelerde, keske bir oturup konusabilsek.
Neyse efendim, uzun lafin kisasi #currentlyreading Nocturnes - Kazuo Ishiguro.

[Walking Dead S3E5, Once Upon A Time S2E7, Dexter S7E7, Homeland S2E7.]

allahım yarabbim sana geliyorum! ara vermeden soluk almadan ulen tuvalete bile gitmeden tüm dizilerimi izlediğime inanamıyorum şu an. oysa ki yarınki planlarımda öyle bir geçer zamanki çilesi devam ederken makul makul dexter ve homeland izlemek vardı. ama ne yaptım, hepsini aç gözlü bir obur gibi tükettim. ve tabii ki tüketmeye de walking dead'den başladım.

efendiiiiim, walking dead'de geçen hafta yaşanan vahşetli sonu bıraktığımız yerde ekran açıldı. kucaklarında bebek, rick uçuşlarda, herkes haydi bebişe yemek bulalım telaşlarında filan. dizi boyunca glenn'in bizden biri ölceğine binlercesi ölsün yorumları, t-dog'un yaşlılara yardımsever insan evladı olarak yaptığı yardımların anıları beni benden aldı. geçiyorum. daryl ve maggie bebiş malzemeleri buldu burası da sorunsuz. ben bir an daryl de ölürse çatlarım yalnız demek suretiyle fenalık geçirsem de, çok şükür bi halt olmadan döndüler. yalnız o kadar çocuğun el izlerinden oluşan kağıtlarda süslü anaokulu duvarları üzdü. it reminded them of the life as it used to be. cidden hüzünlüydü. mezar kazmalar filan, oralar da usual bayıklık/hüzün/dut yemiş bülbül havalarındaydı. esas sözüm rick'e. rick dangır dungur girdi hapishanenin içine paat küüüt saldırdı walker'lara. bence rick de ölseydi de bu gamlı baykuş aileden komple kurtulaydık. a bi de öyle bir yapmışlar ki, bir an için lori'nin geleceğini düşündüm ya. hani carl öldürememiş de, zombi olarak karnı bağırsakları açık bir şekilde sürüneceğini düşündüm o derece. o sahnede oturuşumu değiştirip mental bayılmalar yaşadım resmen. rick'in o göbekli zombiye garezi neydi çözemedim bir de. neyse efendim. geliyorum andrea cephesine. çünkü bölümün sonunda rick biz ölüyoz lan burda temalı çalan telefonu açması yorum yapılacak birşey değil, çünkü havadisleri ancak haftaya alabileceğiz. neyse dönelim andrea'ya. allahım salak karı andrea diyorum şu an. michonne'u dinleme kızım. oralarda öl bence. senin bu doktora governor'a filan yavşamaların, yan bakışların beni benden aldı artık. kendine gel. üstelik iki çift lafım da governor'a. ya sen nesin arkadaşım? patolojik bir vakasın yemin ederim. kızının saçını taramaklar, şşş diye sakinleştirmeler, başına bez bağlayıp kucaklayıp yatırmalar filan. sen deli misin diye soracağım ama insan dediğin çok garip bir varlık. bunu bir hastalık olarak görüp hastalık geçinceye kadar çocuğuna bakmak düşüncesi de neden olmasın? tüm bunlar bir anlamlandırma meselesi sonuçta öyle değil mi? üstelik anne-baba-çocuk arasındaki bağların sorgulanamayacak kadar da güçlü olduğunu düşünürsek, it makes sense. ama yine de. kendine gel governor. sen kimsiiiin civilization'ı yeniden kurmak kim lan göt? gladyatörler bilmemneler derken inşallah o zombiler başınızı yer diyorum. andrea hele şükür makul bir yorum yaptı ve trip atıp ortamı terk etti. bakalım haftaya nasıl bir rezalet bizi bekliyor? dişlerini sökmüşmüş! peh! lan elleriyle parçalıyor onlar allah belanızı versin. neyse.


gelelim izlediğim ikinci dizime: once upon a time. ay valla bu bölüm cidden bir yıl geç geldi öncelikle bunu söyliyim. red, sevdiği adamı yedikten sonra -kelimenin tam anlamıyla yedi evet- hooop diye hiç bir şey olmamış gibi yapmaya geri dönmüştü geçen sezon. nefret etmiştim. yani tüm masal karakterlerini bağlamak gibi iddalı bir yapıma imza atan senaristlerin böyl bir mallık yapmasını kabul edememiştim. hele şükür kaldığımız yerden devam ettik tam bir yıl sonra ama olsun! red kurta dönüştü vay ben mi öldürdüm kafalarına girdi. ay valla çok bayıktı. o şapkayı da  korumadığına inanamıyorum david. mallığına doyma. o kabuslar alemine gelince güzel bağlar gibi oldunuz. hele şükür iki kelam konuşabilecek henry ile emma. hatta henry ile snow diyorum. emma'yı sallamamaya devam ediyore. bu arada rumpel'cığım ve regina'cığımı gördüm ya bu bölümde daha mesut olamam. canım regina hemen oğlu için endişelendi, rumpel'ı getirdi filan. ama rumpel'cığım da bütükn karizmasıyla house call'u sen ödeyemezsin, henry için for free dedi. beheey, seni seviyorum rumpel. ama şu noktada bir aranağme yapmalı: henry rüyasında yangınların ortasında kaldı ve uyandığında elinin bir kısmı yanıktı. işte bu sahne bana cordelia chase'i hatırlattı. that vision thing bölümünde çok afedersiniz kaltak lilah'nın (düşününce bütün lilah'ların one way or another bir kaltak çıkması nedir izlediğim dizilerde) kurduğu tuzaklar silsilesi şeklinde cordelia'ya aynısını yaşatmıştı. cordelia'nın arkasında canavar pençeleri mi istersin yarebbim, yanık izleri mi, ne acıydı yahu. hatta o bölümü okur okumaz, aynı konuyu kendi hikayemizde kullanmıştık b ile. en sonunda o sevmediğim mıymışık angel bütün bunlara yol açan adamı çööööt diye beynine balta fırlatarak öldürerek beni fethettiydi. kim derdi ki sonradan cordelia ile angel. ok. spoilers çocuklar. neyse, henry bu iletten kurtuluyor gibi. bakalım bizi peri tozuyla uçabileceğimiz günler bekliyor mu? peri tozu demişken, hook'u gördük, peter pan nerde diye sorarım size ey senaristler? bekliyoruz, unutmadık ona göre.


ay dexter sen beni öldüreceksin. gerçekten. bir kere bu dizinin bölüm isimlerini sevmemizin sebeplerinden biri de, ya da direk kendi adıma konuşayim, sevmemin sebeplerinden biri hep bir cümlede bölüm adının  yerine oturmasıdır. ama maşallah tüm bölüm dexter durdu durdu yok elementler, yok bilmemne, yok kimya, yok patlamalar, yok tepkimeler diye diye artık ne kadar kadına aç olduğunu sergiledi ki kendisine hiiiç yakıştıramadığımdır. senin dexter olman gerekiyor adamım ya! cool'luğunu tam gaz koruman filan gerekiyordu yani. sıçtın batırdın çok net. a bi de deb açısından sıçıp batırdın ki kız en sonunda sana hak verdi hadi parçala dexter dedi, sen şimdi öteki bölüm ay kimyamız uydu ben bu kızı öldüremiyciim diyeceksin. hani aranağme olarak lilah gibi karanlığa kapılmadı, rita gibi kör olmadı, lumen gibi ona ihtiyaç duymadı deyip, iki halimi de seviyor kafaların son derece manidardı doğrusu. ay yarebbim hannah ile birbirinizi korumanız filan, true romance 2 filmini çekmeye filan adaydı. ama yok arkadaş, bu kızı sevmediiiim! kendisinden hiç haz etmedim! hatta dosdoğru söyliyim, dexter'ı çok seviyorum ve bu mıymışık karıdan kıskanıyorum! there, I said it. geliyorum bir başka cepheye. ay çokşükür ezikler eziği yazar çocuk öldü. kalemine zehir bulaştırmak genius bir hareketti, yiğidi öldür hakkını yeme, hannah son derece akıllı çıktın sen anacım. üstelik o cinayeti anlatırken gözyaşları dökmen filan, gaaaliba gerçekti. etkiledin beni. good girl falling for the bad guy temalı hikayen beni oldum olası üzüyor zaten. ayrıca bir de şuna değinmek lazım ki, debra sen acayip anasının gözü bir polissin yeminlen. kızı en zayıf yerinden, hamileliğinden, hatta daha doğrusu yaptığı düşükten vurdun ya, dexter da anladı ya kızın rol yapmadığını, allahım yarabbim orda delirdim delirdim. güzel hamleydi aferim deb dedim. kıza üzüldüm. dexter'ın baktığı yerden hannah'yı görmesini de accayip kıskandım. bana ne oluyorsa artık diyeceğim ama dile kolay 7 yıldır beraberiz, bizim de bir hukukumuz var öyle değil mi? bir başka konuya zıplıyorum tabii ki. koshka'ları yazmayacağım. çünkü o bayık rus mafyası hikayesine de gıcığım bu sezon. ay bir türlü tatmin olamadım bu sezonun gidişatından bir of çeksem dağlar yıkılır cidden. ama dexter viktor'u 'yangın tüpüyle kafasına vura vura' öldürdüm derken rus amcanın yüzündeki ifade muhteşemdi. ben o adama hastayım esas. adamın pantolonları, takımları, ceketleri filan baya iyi. ay gelgelelim en kıytırık konuya. quinn. ya quinn allah adı verdim bi siktir git şu diziden de kurtulalım. delilleri çaldın kararttın bir boklar yaptın. bi de saf saf inanıyorsun nadya mıdır nedir o kadının pasaportunu vereceklerine! ya sen mal mısın, sizin dexter dünyanızda televizyon yok mu, iki gram beynin çalışmıyor mu oğlum? evladım? kendine gel. al işte, hem böyle boka batarsın, hem de 3 bölümde aşık olduğun kıytırık kı stripti kulüplerinde alemlere devam etmek zorunda kalır. ay bir de diyorsun ki yok efendim her yeri yakarım da yıkarım da. ay götüm çok afedersin. seni walking dead'e alsak beynini paralasak kan sıçramayacak bu derece gerizekalısın yemin ederim behey! walking stupidity, walking dick ve hatta walking moron olma yolunda ilerliyorsun diyemeyeceğim. çünkü sen geri dönüşü olmayan yola girmişin. neyse efendim. laguerta'nın jetonları düşmeye başladı. bu konuya haftaya temas edeceğiz gibi görünüyor. benim içimden geçen bu mıymışık yavşak karaktersiz kadını da öldürsün dexter da, kadın artık kim olduğunu anlasın, kurtulalım bu meraklı melahat hallerinden. kendisi ömrü boyunca göstermediği merakı bu davaya gösteriyor hey yarabbim. ay dur hızımı alamayıp şunu da yazacağım: deb'in çilesi nedir? kız kimi sevse, aşık olsa demiyorum, kimle içki içmeye çıkmaya karar verse ölüyorlar abi! ya sapık çıkar, ya katil çıkar, ya dedesi yaşında olur, ya öldürülür, ya zehirlenir! allaaasen bu kızı da bir mutlu edin. mıymışık quinn'den kurtulduk derken bok çukuruna saplamayın noolur. hadi canım. bak güveniyorum size. hala umutlarımı baki tutuyorum. haftaya görüşürüz.


biliyordum! vallahi de biliyordum! saul fikirsizi 3 metrekarede yaşayan bu kadına bilgi için geldiğinde, o şarap şişesini getirdiğinde, kadının o şişeyle bileklerini keseceğini biliyordum! tek konuda yanıldım, o da şişeyle değil, gözlük camıyla kendini öldürmesi oldu! yukarı çıkalım dediği an biliyorduuuuum! şu da kayıtlara geçsin, şu operasyonu yürüten, vurulup da ölmeyen adam sürekli ağrı kesici alıyor, lütfen lucy carter act tadında hareketlerle sezon sonuna kadar bağımlılıktan kurtulma vesveselerinden  oluşan nevroz bölümleri yapmayın. gelir sizin kafanızı keserim. dana ve finn'in olayına hiç girmiyorum. ay valla arabayla birilerine çarpıp öldürüp kaçmaları kadar klişe birşey yok zaten, bir de bunun nevrozları devam edecek ki gerçekten çatlayaceğim. ama şu noktada belirtmek şart: carrie'yle brody'i en sonunda on-screen öpüşürken gördük pek mesudum. tabii ilk sezonu saymıyorum dostlar ama, mıymışık jessica'dan dana çok sevdiğim sevgili carrie ve hatta bir adım ötesinde claire danes'i yakıştırmamam mümkün değil ki? ay brody o kadının zibilyar sorusundan sonra havuz giremedi ya, üzüldüm bak orada, o ayrı. neyse efendim, bölümün son beş dakikasını diziyi izlediğim mal site yüklemedi, yarın göreceğim. ama yine de mutluyum. merak içinde değil, huzurlara uçup gitmiş vaziyetteyim dostlar. haftaya görüşürüz carrie'ciğim.

[Homeland: S2 First Impressions - Episode 1-6.]

büyük kavuşma yaşandı ve homeland'le kavuştuk efendim. herkese başlaması için önerdiğim bu dizinin ilk sezonunun başları itiraf ediyorum ki sıkıcıydı. ama sonradan merakla takip edip, bir kere başladıktan sonra sonunu öğrenmek zorunda olduğumuz bir dizi kendileri. üstelik claire danes'i izlemek ayrı bir zevk. hala bu muhteşem kadının bir zamanlar juliet olarak izlediğimiz kız olduğuna inanamıyorum. oldum olası romeo ve juliet'i çok sevmişimdir. it is the east juliet is the sun then arise fair sun and kill the envious moon who is already sick and pale with grief cümlesini toplam 30 saniyede yazabilecek kadar benimsediğim bir oyundur kendileri. işte bu oyunda o çaresiz, ufacık, aşık, mutsuz, fedakar kızın önce temple grandin'e dönüşmesi benim için bambaşka bir deneyimdi doğrusu. özellikle altın küre'de temple'ı gerçekten görüp, onu tanımak, onun claire'e nasıl destek verdiğini görmek, claire'in konuşması... ruhani derecede güzeldi. işte bu muhteşem kişinin karşıma CIA ajanı olarak, üstelik düzeltiyorum, bipolar bir CIA ajanı olarak çıkması, birdenbire kendimizi ortadoğu'da bulmamız, öyle tatlı bir rüya ki... tam altı bölüm gerisinde kaldığım dizimi 3 günde yakaladım efendim. ikinci sezon full throttle bunu söyleyebilrim öncelikle.

claire'i (evet carrie'den ziyade claire'i benimsemişim ama eventually carrie'ye döneceğim galiba) en son akıl hastanesinde şok terapisiyle bırakmıştık. o noktadan sonra kendinden şüphe eden, kendini başka bir işe verse de mutlu olmadığını yüzünden anladığımız, robota dönüşmek gibi bir klişe kullanmayacağım ama duygularını kaybetmiş bir karakter olarak gördük. öyle acıydı ki bu görüntü. üstelik brody'nin dıngıl dıngıl etraflarda vice president'ın sağ kolu olarak gezdiği bir dünyada iyice sinir bozucu bir durumdu. ama ne olduysa oldu -evet bu noktada olayları anlatmayacağım çünkü bu yazı hem 6 bölümün hepsini içeriyor, hem de bitireli 3 gün, ilk bölüme başlayalı bir hafta oldu, böyloe ayrıntılı bir diziyi özetlemem imkansız, kafamı yoramam, izleyin efendim- carrie yine CIA'e yardım eder hale geldi. ya kadın demişti size siz inanmadınız gerizekalılar diye kıçımı açıp gülsem yeridir. neyse ki ezik saul carrie'ye o video kaydını gösterdi de, kendinden şüphe evresi bitti carrie'nin. ne zordur çok emin olduğun bir şeyin yalan olduğunun çıkması ve emin olduğun herşeyden şüphelenmek. carrie bunları saul'a anlattıkça içim parçalandı doğrusu. kutu kutu tüm haplarını içtiği an neredeyse ekranın içine girip kucaklayıp hastaneye götürecektim kendisini. ama sonra kalktı vazgeçti de içime su serpti. aa by the way, ulen brody sen ve karından bıktık. ne yapıyorsanız yapın artık şu gergin havayı atlatın. içime fenalık getirdiniz. iki çift lafım da dana'ya olacak. kızım başın aacyip belada. o kadının ölüsü sizi haunt edecek ben sana diyim. o mıymışık çocuğa da hiç güvenmedim, bu ihale her an senin üzerine kalabilir. şimdi daldan dala atlayarak bir de operasyonu yöneten adamdan bahsedeyim: seriously dude wtf is wrong with you? adamın elinde bıçağı sapladın yahu kendine gel. aaaa. ama bu iyi polis kötü polis havaları işe yaradı da brody çok şükür CIA'in tarafına geçti. zannımca üçüncü sezona geldiğimizde bütün ailesini kazıklara çakılmış olarak görüciiz. şunu da söylemek lazım, carrie'nin ortadoğu'ya gitmeden (bu arada sürekli ortadoğu deyip bir ülke adı vermediğimin farkındayım, hatırlayamıyorum hepsi bu. x veya y demekten daha iyi bir tanım zannımca bu. neyse) kıbrıs'taki otelde o mutsuz ve telaşlı halin muhteşemdi. oyunculuğuna sağlık claire danes! hele de vardığın yerde otelde saul ve çirkef patronun telefonda konuşurken yüzünün aldığı hal, koşarak çatıya çıkman filan, muhteşemdi. canımsın ya. jessica lange seni evlatlık alsın, mutlu mesut yaşayıp ölelim sizi izleyerek anacım. şimdi geliyorum altıncı bölümün son sahnesine: holy shit! nooluyor abi! CIA'in ekibini resmen SWAT tadında bir ekip bastı, çatır çatır öldürdü wtf! o kutunun içinde ne var sorarım size? ve siz nasıl mal gibi o duvarı farkedemediniz, değdi mi evlatçım, bok yoluna öldünüz yeminlen. son soruma geleyim de burada yorumları kısa keseyim: carrie sen cidden brody'e aşık mısın? cevap vermiyorum, çünkü cevabı biliyor gibi gibiyim. siz ne dersiniz dostlar? ama şunu söyleyebilirm carrie'ciğime: carrie, yanlış yoldasın. lütfen kalbinin kırılmasına yol açacak bu yoldan derhal çık. hem de koşarak.

homeland bölüm 7, akşama görüşürüz bebişim.

[Once Upon a Time S2E6: Tallahassee.]

biraz önce walking dead hakkında yazdığımı düşünürsek şu noktada once upon a time solda sıfır kaldı dostlar. o yüzden çok fazla yorum yapamiyciim. ama şunu söylemek lazım, snow'un bölüm sonunda emma'ya beraber gideceğiz, or else yorumu son derece duygusaldı. yine bir ana kız ilişkisi kuplesi yaşandı, gözlerim doldu evet. onun dışında fasülye sırığına tırmanmalar bilmemneler, yok efendim korkunç devin lost'taki hurley çıkması filan anlık gülümsemelere yol açsa da, itiraf ediyorum, bu bölümde hiç regina ve rumpel görmemiş olmamız beni derinden yaraladı! valla emma snow sleeping beauty ve mulan'ın çılgın cat fight'larını filan görüyorum da, seriously, kendinize gelin ya! aa tabi hook'a da iki çift lafım var. tipin filan fena değil, kabul ediyorum. ama güven teşkil etmeyen adamlardan hiç haz etmem. beğenmem yani. ne yaparsan yap. beğenmeeeem. ama tabii şu konuy değinmek lazım ki, snow'la emma'nın ana kız ilişkileri, duygusal anları, ben sensiz dönmüyorum muhabbetleri çok sempatikti, hayfayf diyor o/\o yapmadan duramıyorum sayın seyirciler. şimdi gerçek dünyaya dönmek gerekirse -ay bu noktada bu aranağmeyi girmem şart. bazen dizilerden, filmlerden konuşurken, babam bana böyle diyor. "kızım gerçek dünyaya bir dönsen artık" üstelik sadece babam değil, dayım da diyor yani. ben de diyorum ki, birazcık bu dünyadan kopmadan içim rahat etmiyor, yoksa çok sıkılırım. tabii düşününce dizilerimin bambaşka boyutlarda hatta farklı kafalarda olduklarının farkındayım. ama tüm gün ofiste oturup ama yoğun, ama sakin, overall oturarak vakit öldürdükten sonra, eve dönüş yolunda kalkıp masallar diyarına gidecek halim yok. ya da bir miami yapıp, şööyle güneşin altında yürüyüp geri dönemem öyle değil mi? ya da perili köşke gidip, binbir macera yaşayıp, vay anasını çok iyiydi accayip haz aldım, heyecandan bir an ölecektim gibi bir ev de yok yolumun üstünde. üstelik öyle bir eve gerçekten girsem, muhtemelen korkudan ölürüm. tabi özel jetimle CIA'de bir toplantıya girip geri de dönemiyorum. dizilerimi izliyorum. hatta an geliyor eskilere dönüyorum. sevdiğim karakterlerin dünyayı kurtarmasına tekrar tekrar tanık oluyorum. günlük sıkıntıların yanında bambaşka sıkıntılara tanık oluyorum da garip bir şekilde rahatlıyorum. üstelik tüm gün ekran başında oturduktan sonra, bu dizileri ekran başında izlerken bir başka dünyaya açılan bir pencereye bakıyorum ben. ekran değil. pencere. boğazın serinliğine açılan, sonbahar rüzgarına açılan, yaz güneşine açılan bir pencere. o yüzden gerçek dünyaya dönüş sorun değil. gerçek dünyadan çıkabilmek önemli olan. ve bunu anlayamayan, göremeyen, o dünyada uçamayan insanlar için üzülüyorum. bunu da aynen böyle söylüyorum efendim.- meğersem emma'nın kalbini kıran aşkı, o fikirsiz pinokyo yüzünden bu haltı yemiş efendim. ulen pinokyo, nasıl bir duruma düşürdün kızı farkında mısın? ah bebeğim emma, senin için üzüldüm bak yeminlen. hele de o haritanın başında durup gözlerini kapatıp Tallahassee'yi seçtiniz ya. sizin için umutlanmıştım. bu hiç olmadı. ama en çok da şunu merak ettim: o kutunun içinde ne var da adama gösterince zart diye inandı o masal efsanesi. lütfen artık söyleyin yoksa çatliyciim. kalbin mi var nedir? şimdi efendim burada geçen bölümün sonuna gelirken, bakalım bu hafta -bu akşam- bizi neler bekliyor, heyecanla beklemedeyiz efendim.

[İç ses v. Hafıza: Huzursuzluğun Anatomisi. Gibi.]

Hemen hemen bir aydir -yoksa bir bucuk mu desem- icimi kaplayan huzursuzluk en sonunda terk etti. Aklimin kosesinde sessiz sessiz beni kemiren o sacma his, kendisine alismaya calistigim, susup gitmesini bekledigim veya derdini anlatip huzur bulsun artik dedigim o cilgin his bir suredir icimde yok. Bi 10 gundur filan galiba. Yok, kalmamis. Ustelik yeni fark ettim. Belki de bir suredir fis fis uyumam ondan, huzura erdim kim bilir? Ama yine de daha ilginci, bu hisse alismis olmak, gittigini bile dusunmeden fark edememek oldu. Hani insan surekli kafasinda kurar ya ne oluyor, ne oluyor, ne oluyor simdiiii diye, demek ki kafamizin icindeki sese de alisiyor, onu duymaz oluyoruz bir sure sonra. hem cok aci, insanin kendi sesine alisip onu duymamaya baslamasi, hem de it's good for the soul. if only we could hear and remember everything our guts told us... It would be unbearable. Neyse efendim, boyleyken boyle, kayitlara gecsin istedim. O muthis doctor who tarzindaki cilgin huzursuzluktan kurtuldum. oh be. artık tek huzursuzlugum doctor who'nun christmas special bolumu olsun insallah.

[Walking Dead S3E4: Let the blood spill!]

aman tanrım! o neydi lan öyle? evet evet, walking dead'in son bölümünden bahsediyorum! ne yaptınız anacım siz!? hadi dexter mexter izleyen bünyem kan vahşet açlığına alışkın, hadi diyelim ki seviyoruz bu kadar çılgınlığı, ama böyle olmaz ki! insan akıştıra alıştıra yapar tüm bunları! neydi o öyle anacım! üstelik sezon arasına filan da girmiyorsunuz şimdi baktım siteden! o yüzden bölümle ilgili dehşetli şoklarımı anlatmadan önce tek kelimeyle bölümü özetliyciim: yummy!




yine bir pazartesi klasiği olarak yemeğimi filan tepsiyle önüme alıp walking dead izlemeye başladım. daha en başında geyik cesetleri filan çirkindi tabii. hatta birinin yere kalp koyması, walker'ları bir yerlere yönlendirmesi filan hiç haz etmediğim bir durum oldu. walker'ların bir şey bulduğunda avuç avuç yemesi beni öldürüyor. hala. yikes! neyse efendim bölüm son derece sakin başladı. inmate'ler bizi de yanınıza alın filan dedi, rick sert adam kararları verdi filan. buralarda bir bokluk yoktu açıkçası. hatta inmate'lere üzülürken filan buldum ben kendimi. ama işin comic relief'i kimsenin ezik t-dog'u sallamaması oldu, sanıyorum bu noktada jetonumun düşmesi gerekirdi. ay yazıyı bitirdikten sonra aklıma gelen ayrıntıyı paylaşmadan edemeyeceğim duruuun! biraz öncce tv.com'daki review'u okurken aklıma geldi, kahkahalarla güldüm, ben bunu nasıl unuturum nidalarıyla buraya ayrı bir yer açıp yazıyorum ey dostlar. bence review'daki iki cümle o sahneyi anlatmaya yeter. "How does Maggie's hair look so good after post-apocalyptic morning sex in a prison guard tower!? I think she may be starring in secret shampoo commercials while the rest of the group kills walkers." hahahahahaha, başka da birşey demeyeceğim. ama seriously guys, pull your shit together demek istiyorum o ayrı. neyse tüm bu geyiklerden sonra anacım bir baktık ki hapishane avlusunu zombiler bastı! bildiğin akın akın zombiler! yüzüklerin efendisi iki kule savaş sahnesi gibi zombiler, yok böyle birşey! herkes tabi bir deliğe kaçtı. allahm yarabbim bu hershel hala ölmedi ya, daha da sözüm yok. galiba kendisi bilmediğim bir saint'i canlandırıyor. neyse efendim rick mick bütün ekip yardıranzi koşup olay yerine geldiler ama tabi çoktaaan herkes dağılmıştı! ulen o hershel koltuk değneğiyle bire paraladı zombileri behey diyorum. ama tabii ki bir daryl'ciğim değil. daryl bir zıpladı, baaam diye çılgın bıçağını kafatasına soktu zombilerin. o nasıl bir güç arkadaşım, adı üstünde kafatası yani, tası kırdığındır her seferinde. aferim! önce geliyorum t-dog ve carol cephesine. ay t-dog yaralanınca dedim ki sıçtık. yine 2-3 bölüm seni öldürsek mi öldürmesek mi gıy gıy vıy vıy çilelerle geçicek, bu dönücek, vurucaklar filan, uğraş dur. ama neyseki böyle bir sonla karşılaşmadık. neden? çünkü kendisini zaten kimse sallamıyordu, bööyle sessiz bir şekilde gitti diziden. tabii pek sessiz olmadı. carol'a kaç deyip nıhaaaaaa diye zombilerin üstüne atlaması kahramancaydı tamam. ama yine parça parça adamı koparmaları, yikes demekle yetineceğim. çok pisti ya. yapmayın bunu ööeaaağğğhhhh! geliyorum carol'a. ben zaten o tek başına kalınca hiç şansı olmadığını anladıydım. zaten sophia'dan sonra daryl'e filan yavşayarak gözümde karakter sürecini tamamladıydı. ama yine de bööööyle yerde yatarken, komple derisi gitmiş, kıpkırmızı akciğerler, otopsi pozisyonu filan, şık olmadı. yazık daryl'ciğime pek üzüldü kendisi, fularını eline alınca carol'ın. it's a wild world. neyse geçiyorum bu mevzuyu, geliyorum esas olayaaaa. tabi arka fonda sürekli siren sesi çalıyor, zombiler akın akın geliyorlar ama bu kadar entrikanın ortasında bu olayın üstünde durmayacağım. ne dedim, gelelim esas olayaaaa. tüm bu karmaşa silsilesi içinde lori ne yaptı? tabii ki doğum başladı! yani başlamasa diyecektim ki lori hayırdır hasta mısın? çünkü kendisi dizinin en olmadık yerlerinde içine sıçmakla usta. neyse, başladı doğum efendim. glenn'in sevgilisi (valla üzgünüm adını hatırlayamadım canım) ve carl'la girdiler bir depoya. lori ıkınıyor filan, ama sürekli bokluklar silsilesi ardarda gelmek zorunda olduğu için kız lori dur ıkınma something's wrong dedi. kan filan oldu eli, ki bu problemi daha düzgün anlatsalar iyi olurmuş, sonuçta doğum bu, kan anomali göstergesi değil yani, hele de bu dizide. neyse lori doğuramayacağını anladı işin özü. beni boşverin bebeğimi kurtarın muhabbetini de yaptı. ama kız ne yapsın dan diye kadını kesip biçecek mi? evet dedi lori, carl'ın bıçağı var yaparsın. yok artık demek istiyorum! velhasıl gerçekten de sezeryan yaptı kız yahu! bebeğe zarar vermiyim bilmemne derken lori çığlık çığlığa bir halde kız bebeği alıp çıkardı, hatta bebeğin abisi carl'dan yardım istedi, tabii bu esnada lori çoktaaan bayılmıştı. ve bence bir noktadan sonra o yüzünün bembeyazlığı ölümle soğudu gibi geldi bana, lori öldü gitti dostlar. kabul ediyorum, veda sahnesi acıklıydı. carl her ne kadar güçlü bir çocuk, hatta elinde silahıyla ordan oraya yardırırken farklı bir çocuk, ve hatta yetişkin gibi görünse de, lori'ye veda ederken ufacık bir çocuk oluverdi gözümüzde. zaten her zaman öyle değil midir? neyse, bu son cümlemle ilgili aklıma bin bir şey geldi yazmayacağım, beni mutsuz eden şeylerden uzak durmak istiyorum olabildiğince. neyse dönüyorum walking dead'e. en acı sahne carl'ın geri dönüp lori'yi vurmasıydı çok net. there, I said it. içim acıdı yahu. hele de it's my mom dediği an bittim bittim. ah be carl, ne çilen varmış senin evlatçım yani. neyse bölümün sonunda herkes buluştu dostlar. ve rick. rick o anda sazı eline aldı. helal olsun rick'i oynayan adam, çok iyiydin be ya. üzdün hepimizi. karşısında kız, bebek ve carl'ı görünce ne olduğunu anladı. sonra carl'a baktı, carl'ın ne yaptığını anladı. ve resmen 3 yılın çöküntüsü adamın üstüne karabasan gibi oturdu. bıraktı kendini yere. ah be rick, üzüldüm sana. ama lori ve gıy gıy yorumlarından kurtulduğumuz için biraz daha hard core bölümlere hazırladım kendimi. ne de olsa seni biraz limitleyen kişi oydu. bakalım lori olmadan nasıl çılgınlıklara imza atacaksın.

[Post Revolution.]

elektriğin olmadığı bir dünya. 

düşünmek istemiyorum.

ama düşünen düşünmüş ve muhteşem olmuş.

yeni dizim revolution'ı izledikten sonra ben de düşünmeye başladım. birazdan yazacaklarım dizinin bölümleriyle ilgili büyük büyük spoiler'lar içerebilir. o yüzden bu noktada okumayı bırakın sevgili dostlar. her zaman dizi yorumlarını yaparım ve böyle büyün spoiler yorumu koymam çünkü in a way it is self-explanatory başlıktan ötürü. ama yine de bu dizideki bazı şeyler öyle günlük ama öyle bulunmaz ve güzel ayrıntılar ki, cidden bozmak istemem o tadı sizin için.

geçenlerde sabaha doğru eve gelip bir duş alıp yatmak istedim. son derece basit bir istek. bir o kadar da önemli üstelik. ama elektrikler kesikti ve kombi çalışamadığı için karanlıkta hiiiç biryere ilişmeden mal gibi dikildim. taa ki ışıklar açılıp medeniyete kavuşuncaya kadar. işte bu andan sonra hemen ertesi gün, bana bol bol söylenen bu diziye başladım, bir oturuşta altı bölümünü birden hatmettim zaten.

aklıma gelen ilk şey şu. biz her şeyi ne kadar hafife alıyoruz böyle yarabbim. daha doğrusu neden böyle hafife alıyoruz? neden her zaman orda olması gerek gibi yapıyoruz? neden doğamızda birşeyler 'gibi yapmak' var? misal dondurma. ışıkların söndüğü o gece kızlarına istediğin kadar dondurma ye diye mathison ailesi beni çok zayıf bir yerden vurdu söyliyeyim. yani bu kadar basit bir şey. ama o çocuğun dondurmanın tadını bir daha asla bilmeyecek belki de hatırlamayacak yaşta olması düşündüğümden de derinlere indi. içime işledi.

peki ya fotoğraflara ne demeli? çocuklarının fotoğrafını i-phone background resmi yapmış bir anne düşünün. tüm elektrik sistemleri kapanınca çocuklarının yüzünü unutmaya başlıyor 15 yıl geçtikten sonra. düşünebiliyor musunuz? fotoğraflarımıza sahip çıkmamız gerek gerçekten. benim gibi dijital nesli reddedip hala siyah beyaz fotoğraf çekip, hala sonuçları görmek için film yıkamak zorunda olan insanlar, olmak zorunda. başka çaresi yok. yoksa herşey silinip gidiveriyor. bir dostun söyledikleri kulağımda çınlıyor şimdi mesela. alway back up the back up. ama düşündüğümde ne kadar çaresiz. back up'a bağlıyız. onu bağlayacak ekran olmadığında, kendimizi o 'kara kutu'ya bakıp dostlarımızı, sevdiğimiz şarkıları, bizi duygulandıran filmleri hayal ederken mi bulacağız? dilerim o gün bizi asla bulmaz.

düşünüyorlar mesela dizide, aman bu çocuğu nerde saklıyor olabilirler diye. düşün düşün bulamıyorlar. ama sonra adamın jetonu düşüyor. bankada. bankanın kasasında. obvious enough aslında. ama fark edemiyor. çok garipti o sahneyi izlemesi. para hiç bir şey ifade etmiyor. kıymeti olan bir kağıt değil bu revolution dünyasında para. aaron diyor ya hani, bankadaki 80 milyon dolarımı bir rulo tuvalet kağıdı için veririm diye. aynen o hesap. ya da bir bardak temiz su için karısına verebileceği. dediğim gibi, bazı şeylere sürekli anlamlar bahşedip, anlamları kıymete bindirmeye çalışıyoruz. çok garip. 

en çok nerden vurgun yedin diye sorarsanız diziyi izledikten sonra, sanıyorum maggie'nin hikayesi demek zorundayım. kadın çocuklarına ulaşmaya çalışıyor ve ulaşamıyor ötesi var mı? bizim zırt diye uçağa binip kilometreler aştığımız, otobüslerle tatile gidip, arabalarla kahvaltıya çıktığımız bilinen dünya sona erdiğinde kadın çocuklarını görmeye gidemiyor. çok mutsuz oldum çok. wonderful wizard of oz'un hikayesi okunurken o kadar çok ağladım ki... dorothy o kırmızı ayakkabılarının topuklarını birbirine vururken, kalbim gözyaşı olarak attı. mahvettin beni maggie. alacağın olsun.

maggie'nin o göl başında oturup ben'le tanıştığı sahneye de iki çift lafım var doğrusu. bana the constant gardener'daki ralph fiennes'in gittiği o göl kenarını hatırlattı. tessa'yı hatırlattı. 'tessa was my home' cümlesini hatırlattı. yönetmen hiç farkında olmadan başka başka kapılar açtı içimde, onun da alacağın olsun resmen.

hazır ulaşımdan bahsederken en baştaki o dehşetli ana da değinmek lazım. dan diye düştü uçak ya. ötesi yok. kağıttan uçak olsa daha mukavim düşerdi. o an anladım ve gördüm ki, ay yarabbim hiç bir zaman anlamak istemiyorum böyle şeyleri, uçağı 'düzgün'düşürmek için de mekanik bir güç kudret lazım. öteki türlü alabora. çok korkunçtu o patlama. dedim ya, tek kelimeyle dehşet aktı damarlarımda. 

geliyorum militia muhabbetine. cidden böyle birşey olacağına inanıyorum. bir güç vakumu tüm bilinen kontrol mekanizmasını elimizden bir şekilde alsa, elbet birileri doldurmaya çalışır bu boşluğu. üstelik miles bu sistemi kurma fikrini monroe'ya verirken ben onun ne yapmak istediğini anlıyorum. kimsenin yardıma gelmediği bir yerde, herkesten birşeyler alan bir güç, düzen getirebilir. ve aranılan bu yardım, getirilen düzenle ulaşabilir gerekli yerlere. ama bunu koloniler arası savaşa sürüklemek filan, bakalım, dizide bizi neler bekliyor. 

sondan bir önceki yorumuma gelirsek insanoğlunun çiğliğinden bahsetmek istiyorum doğrusu. hah, iddialı bir başlangıç yaparak dikkatleri çektim evet. şimdi bir daha baştan alayim cümlemi, çünkü esas söylemek istediğim bu değil. insanoğlunun çiğliği değil çünkü bizim tanık olduğumuz bu dizide. yemek bulamayınca birbirini öldürenler, birşeyleri gasp edenler, çadırda bir çifti vurup kaçanlar, bir adamı dövenler, bir çocuğun boğazına sarılıp yemek v ermezseni boynunu kırarım diyenler, yemekleri alanlar, yemeği alanları çekip vuran anneler. çiğlik yok bunda, bencillik var. koruma içgüdüsü var. açlık var. korku var. var da var. velhasıl dizinin insanın sınırları konusunda bizi getirdiği noktaya hayran oldum. daha çok flashback istiyorum evet.

son olarak şunu söylemeli: dizinin jeneriği bitince evolution yazıyor önce, sonra r harfi yanıyor ve revolution oluyor. izleyici olarak eletriğin kesilmesini, müzik dinleyememenin korkunç acısını, açlıktan ölen çocukları, yenilemeyen dondurmaları, asla görülemeyecek şehir silüetlerine üzülüp, blackout'un ne kadar korkunç olduğunu düşünürken jeneriğin bu şekilde bağlanması beni şaşırttı çok. sanki bu bağımlılıktan kurtulmadıkça evolution yaşanmayacak gibi çılgın bir önerge geldi aklıma. insanın bağımlılıkları olmadan gelişmesi -dikkat bağlılık demedim, bağımlılık dedim- mümkünse ve tarih boyunca haklar verilmemiş alınmıştır doktriniyle anlatılan devrim tarihini düşününce, insan düşünmeden edemiyor. mesela benim küçük kuzenim. onlara gittiğimizde, hatta yanında otururken dahi elinden psp'si düşmüyor. o oyunun o bölümü bitinceye kadar dikkatini çekmek mümkün olmuyor. tam da dizinin en başında gördüğümüz gibi. i-pad'de oyun oynayan daha büyük çocuk ve ekrandaki bugs bunny'i izleyen daha minnoş bir başka çocuk. elektrik kesilince ilk tepkiyi o koyverip ağlıyor işte. bilemiyorum, böyle düşününce benim, bizlerin çocukluğu daha iyiydi demekten kendimi alıkoyamıyorum sadece, hepsi bu. hani derler ya, 'herşey dozunda' bir çocukluktu bizimkisi, bağımlılık olmaksızın, ama bağlı.

[Baligi kafeste tutmak: Utmost cruelty.]

Ne zaman bogazda yurumeye baslasak bogazin kendisinden de cok gordugumuz nedir acaba diye sorsam, akliniza ne gelirdi? Ben sahsen cevap hakkimi balik tutanlardan yana kullanacagim. Sadece ayakta durabilecek kadar kiyisi olan tum yerler balik tutanlarla dolu, inanilmaz bir aktivite. Bir kere babamla baliga ciktigimizi hatirliyorum. Tabi onunla minik kayigimiza binip bir baska bogazda, fenerin aciklarinda bu macerayi yasamistik. Inanilmaz bir lodos vardi ve capari usulu balik tutmak, ellerimi kesen misinalarla birlikte benim icin tarih olmustu dogrusu. O yuzden hep ozenirim elinde oltayla balik tutanlara. Hatta oyle ki, minik sandalye takimi, termosu, sirt cantasi, bunun icin kiyafeti pantolonu bile olanlara da hayranlik duyuyorum dogrusu. Ama hic bir zaman da kalkip bir balik tutanin yaninda yerini almamisimdir o ayri. Ustelik o yeri bir alsam kimbilir neler ogrenecegim? Toplumun her kesiminden insan var burada. Ogrencisi, ev hanimi, muhasebecisi, ogretmeni, isadami, doktor, muhendis, herkes hep burada!

Yalniz simdi oturdugum yerde onumdeki balikcilari izlerken, hatta daha oncesinde -hemen hemen 15 dakika oncesinde sahile dogru inerken- neden hayran oldugum bu insanlarin arasina girmek istemedigimi, neden bir turlu kanimin isinmadigini anladim. oncelikle yemden bahsetmek lazim. yem olarak balik kullanilmasi beni cok rahatsiz ediyor. tamam, baliklar da balik yiyor ama ayri ayri turleri var onlarin ve turler arasi bir besin zinciri oldugunu dusunmeyi tercih ediyor/seviyorum ben. pek mevsimlerini bilmem ama ornek vermek gerekirse sardalya tutmak icin yem olarak sardalya atmak cok vahsi geliyor bana. bir tur kendi icinde bu kadar birbirine dusurulmemeli yani. ne bileyim. ikinci ve daha onemli neden balıklar tutulduktan sonra o plastik kavanozlarda bir gidim su icinde saklamak o baliklari. taze kalsin diye... iste bu, bunu asla kabul edemedigimi anladım bugun. cok hastalikli bir durum bence. bu kadarı cok bencil, bu kadarı cok dusuncesin. ne bileyim sogutucu al, buz gotur onun icinde sakla arkadasim. bir gun kalsin yani, hemen zehirlenmezsin ya. simdi diyeceksiniz ki vejetaryen misin? degilim. et yerim, tavuk da yerim, balik da yerim. ama yine de o baliklarin oracikta kendi kaderlerini cirpinarak beklemesi beni uzuyor. olecegini bilen bir idam mahkumunu bir kafeste tutmak gibi. oldur artik. bekletme. end the pain, don't prolong it for heaven's sake. 

bu da boyle bir animdir dostlar.

[Once Upon a Time S2E4-5. Dexter S7E5. Walking Dead S3. American Horror Story S2E1-2-3.]

severek izlediğim dizilerle ilgili yorumlarımı aynı post'ta anlatmadan geçemeyeceğim. ayrı post açmak için bir linke tıklamaya bile halim yok, çöt çöt yazıp aradan çıkarmak istiyorum. daha önce de dediğim gibi, aklımda duracağına burada dursun, öyle değil mi?

öncelikle once upon a time ile başlayacağım. valla onun son iki bölümü hiiç öyle heyecanlar dalgası yaratacak bir atraksiyonda değildi. ama bence regina'nın geçmişini daha çok öğrendiğimiz bölümler her zaman başarılı oluyor. hele bir de rumpel'la ilgili anılar varsa bu bölümlerin içinde, tadından yenmiyor doğrusu. öncelikle hook konusunu anlatayim. ay valla hook rumpel'a vakti zamanında timsah gibisin demiş de bilmemneler diye meşhur timsaha bağladınız hikayeyi, kabul, güzeldi. hele o rumpel'ın sonradan bunları bulup hook'la kaçan karısının kalbini söküp öldürmesi baya güzeldi. şimdi diziyi izlemeyenler bu sahneyi son derece vahşi bulabilir tabii. sonuçta çööt diye göğsü yarıop kanlı vıcık vıcık bir kalbi çıkarmaktan bahsediyor gibiyim. ama aslında böyle değil durum. büyüyle söküyor rumpel kalbi yerinden. yani kalbi söktüğünde elinde pembiş ışıklar yayan bir kalp oluyor. karşısındaki -kalbini söktüğü- insan da yaşamaya devam ediyor. ama ne zaman ki elindeki kalbi sıkıştırmaya başlıyor, kalp toza dönüşünce karşısındaki ölüyor. bence insanın çok canı acırken kalbim paramparça dediği hissiyattan ilham alınmış bir sahne bu. çok güzel. hani kalbimi eline verdim, sen onu paramparça ettin tadında yorumlar misali. neyse efendim, valla hook'un olayları beni çok ilgilendirmiyordu. zaten bölümün ertesi gün özetini ve hatta aynı gün jane espenson'ın twitini okuyunca bu karakterin geleceğini öğrendiydim ve bana yettiydi. benim esas anlatmak istediğim ve büyük keyifle izlediğim sahneler rumpel ve regina'nın sahneleri. bir insanın karanlık tarafa nasıl geçtiğini an be an anlatan bu sahneleri çok seviyorum. o koca kadın birden bire gözümde aşk acısı çeken genç bir kıza dönüşüveriyor, helal olsun lana parrilla sana! şimdi geliyorum esas bahsetmek istediğim sahneye. daniel ve regina sahnesinden bahsediyorum evet. tabi aranağme olarak meşhuuuur doktor'un doktor frankenstein olduğunu öğrendik bu bölüm. açıkçası çok da heyecan yaratan bir gelişme olmadı benim için. çünkü hayatımda önemli ek bi doctor karakteri var, o da kendi hayatıyla karşılaştırdığımızda bu ultra bayık kalan hayata asla uğramaz yani. neyse efendim, bilimum sihirler büyüler olaylar silsilesi sonucunda regina'nın daniel'i yıllar yılı bir yerde muhafaza ettiğini öğreniyoruz. üstelik bu kadar güçlü bir büyü kudreti varken elinden hiçbir şey gelmeden öylece çaresiz kaldığını. darbe 1. daniel'ın canlanıp henry'e saldırdığına tanık oluyoruz. nerede mi? regina'yla ilk kez aşık olduklarını kabul ettikleri yerde, ama daha da önemlisi yok olduğu yerde, regina'nın annesi tarafından yok edildiği yerde, ahırda. anlayacağınız o iyi adamı devil itself olarak görüyoruz. darbe 2. sonra david sahneye geliyor, onu öldürmeye karar veriyor. çünkü hem regina hem de henry için tehlike oluşturuyor. işte tam bu noktada darbe 3 geldi. başımdan aşağı kaynar sular mı desem, kalbime değil çünkü en azından o beni öldürür, çilem biterdi, ama göğsüme yediğim, nefes almamı bile zorlaştıran bir kurşun mu desem, yoksa boğazımı yakan siyanür mü? regina onu görmem lazım, son kez de olsa görmem lazım, ne olur öldürme dediği an ben bittim dostlar. derken darbe 4 geldi. daniel canım çok acıyor dedi. derken darbe 5'i regina vurdu,, daniel'ı öldürdü, tüm acılarından kurtardı. darbe 6 olduğunu hatırlamıyorum, ama ilk beş darbeden sonra sanırım bir noktada bayıldım. zorlasam da hatırlayamam heralde. snow ve charming'i bırakıp cidden regina'yı izleyeceğim bundan sonra. böyle bilinsin duyulsun.

şimdi iki çift lafım da dexter'a var. anladığım kadarıyla senaristler beni takibe aldılar. baktılar ki ben bu diziden çok keyif alıyorum, baktılar ki hayran hayran gözlerimi kan bürümüş şekilde vahşi cinayetleri heyecanla takip ediyorum, baktılar ki her haftayı soluksuz bekliyorum, sabah beşte internete düşer düşmez dizinin sezon finalini izliyorum, karar verdiler. ne yapıp edelim dexter'ın içine sıçalım dediler. valla. resmen sıçmaya karar verdiler, ağız birliği ettiler. ya arkadaşım bu nedir ya? bir sarışın güzel çılgın bi katilin katil olduğunu öğrendiğimiz mıymışık sevgilisiyle gider mi koca sezon? mal mısınız oğlum siz? bu kadar mı malsınız daha doğrusu? quinn'i boka sapladınız zaten. mal gibi striptizci kızın peşinde takılıyor. debra dexter'ın kıçını kurtarmak için angel'cığımı üzdü sinirlerimi gerdi. dexter rus amcayla köşe kapmaca filan oynuyor ama nedir yani? yok dedem şöyleydi böyleydi, vazgeçmem öcümü alırım da bilmemne. ay yemin ederim içime fenalık getirdiniz! benim dizim böyle mi olacaktır sorarım size? hele o maria la guerta karısını bir kaşık suda boğucam o olucak. kurtulamadın şu doakes fantazinden be kadın! bi siktir ol git kurban olayim. hakkaten baydık yani 5 sezon önceki muhabbeti çevirip çevirip önümüze sunuyorsunuz valla iki elim yakanızda. cidden bak, öteki bölüm güzel olsun yoksa elimin tersiyle patlatıcam bir tane. zaten walking dead vahşetine yenik düştü dexter, sürekli önce walking dead izleyip hızımı alıp sonra bu diziye dönüyorum, rica ediyorum yani, iyice boka saplamayın şu diziyi. 

american horror story. the dehşetli dizim başladı evet sayın seyirciler. ilk sezonun mind blowing olaylarından sonra bu sefer american horror story asylum ile beraberiz. daha jeneriğini görür görmez kekelemeye başlıyorum öncelikle. allah sizi kahretmesin! ilk önce sazı elime jessica lange yorumlarımla almam şart. allaım yarebbim kadın her bölüm gözümde ayrı ayrı emmy'ler golden globe'lar kazanıyor. daha ilk bölümden -valla ilk sezonda kadının oğlunu oynayan çocuğun katil uzaylı gazeteci kadını anlatmaya başlayamiyciim, merak eden izlesin efendim. ama ilk sezonda çılgın ve takıntılı komşu kadını oynayan ve bu sefer kendini rahibeliğe vermiş bu kadının- aslında insanın  kendi arzularını ne kadar saklamaya çalışsa da, kendine itiraf edemediği bir noktada ne kadar onlara mahkum olduğunu gördük! hem de ne sahneydi o, yarebbim gözlerim shakespeare ve jessica'yı kucak kucağa görmeseydi iyiydi ama neyse! geliyorum ikinci bölüme. allahım yarebbim dualar filan okuyarak izledim ben bu bölümü evet. teması şeytan çıkarmaydı. ama o içine şeytan giren çocuk çok korkunçtu! sadece sesi, yüzü, kahkahaları değil ama bu diziyi yazan psikopat senaristlerin ürünü olarak sözleri de çok sicko'ydu. jessica dehşetlere kapıldıkça ben titredim korkudan. vay anam vay demek istiyorum. zaten çok korkarım böyle şeylerden, çoluk çocuklu filmlerde özellikle yaparlar bu muhabbeti, ille bir uykularımı kaçırır, bir de aksi gibi ekranın ortasında koca bir reklam çıktı izlerken. neyseki ben o reklamı benimseyip minimal görüntü, şampiyon bir altyazı okumasıyla bölüme eşlik ettim. yoksa kesin felç olurdum! abi koca rahip öldü möldü bişiyler oldu valla bak o kadar korkmuşum ki hatırlamıyorum. ama yine de daha farklı, daha az klişe bir konu beklerdim senden çok sevgili dizim. bilesin. geliyorum üçüncü bölüme. efendim ikinci bölümden devam ediyoruz. şeytan giren çocuk öldü, minnoş rahibe kızımızın içine girdi şeytan. ay o kız nasıl orospu birşey oldu inanamıyorum yani. kızın içinde varmış resmen. şapka çıkardığımdır lily rabe'e. ay o doktor adama da iki çift lafım var yalnız! ya sen ne cibiliyetsiz, psikopat birşey çıktın arkadaşım? bıktım senden anlıyor musun! bu adamı six feet under'dayken de sevmezdim, içime fenalıklar sıkıntılar getirirdi, şimdi de sevmiyorum işte. hem sürekli ortamı geriyorsun, hem de sürekli birşeyler saklıyorsun söylemiyorsuni hem de rahibe fetişinle diziyi kitliyorsun bu nedir! en son seks bağımlısı ablanın da bacaklarını kestin yemin ederim boğucam seni! heykelleri boyamalar birşeyler, ya hakkaten bir sen eksiksin şu gergin ortamda yani. bi siktir git çay demle diyeyim de tam olsun. oh. gelelim en muhteşem sahneye. jessica lange'a tabii ki. ya jessica o şarapları içmeni bekliyorduk ilk anki bakışından. ama o nasıl bir sarhoşluktu sorarım sana? muhteşemdi ya muhteşem. o kafası karışık etrafa bakman, o yalpalaman filan. kusursuzdu. tabi bana düşmez efendim senin oyunculuğuna yorum yapmak, ama senin başının dönmesi, midenin bulanması bana geçti ekrandan, bak buraya yazıyorum. helal valla. izlerken ödüm patlasa da, sürekli yüzü iğrenç kesikli yaratığa dönüşmüş tipleri görüp, en son bir uzaylı görmemle birlikte ufak bir baygınlık geçirip, muldeeeeeeeer diye çığlık atsam da, adam levine'ın konuk oyunculuğuna gülümsemeye çalışıp balayında amerikanın en korkunç 10 malikanesini gezen bu çılgın çifte dehşetle baksam da, sadece jessica lange için izliyorum anacım bu diziyi. köpürtün de köpürtün bu korku öğelerini de ben korkudan öleyim olur mu? noolur, yavaş gelin yea. iki soluk alalım olma mı?

[Gece Sessizliği.]

[Salonda uyuyakaldığım bir gecenin daha ardından içime öyle dert oldu ki bu durum, yatağıma kıvrılıp yattığımda elimde telefonla yazmaktan kendimi alamadım. sonrasında ise buraya kaydetme ihtiyacı ile kavruldum. haydi hayırlısı. sabah 6.23.]

Geceleri erkenden uyumaktan oldum olasi haz etmem aslinda. Hatta oldum olasi erken yatanlarin gecenin sessizligi, hatta gecenin muzigini (ah phantom ah, bu christine ezik raoul'u secmeseydi iyiydi, neyse) kacirdigini dusunur, biraz da acirim bu insanlara. Cunku gece, belli bir esikten sonra gunduze baglanan bir zaman diliminden ziyade, tum dusuncelerimin, tum ogrendiklerimin suzuldugu bir mabet gibi gelir bana. Ustelik ayni zamanda 'Ya sen bu kadar cok diziyi nasil ne ara izliyorsun?' sorularinin muhatabi da gecedir. Gece sessizliginde sevdigin birseyle ugrasmak, ona kafa yormak, onun senin uykunu kacirmasi, hatta aglatmasi, sonra kendini sicak suyun altinda ustunden tum yuklerini akitirken bulmak, uykuya daldiginda tum hafizanin temize cekilecegini bilirken o kadar tatlidir ki! Sabaha kadar sohbetler, o saatsizlik ve zamansizlik olgusu, insana tipki bir zaman lordu kudreti verirken, bazen geriye cekilip keske 'what was and what will ever be'yi gorebilsem' diye dusunurken tipki onlar gibi, nasil tatli olmasin ki gece? Sesler yankilanirken, dunyanin yarisi seninle uyanikken, bir yerlerde hayatlar yasanip sen onlardan bambaska diyarlarda oscar haberlerini tam da o an alirken, nasil uykusuzluktan sikayet eder ki insan? Dolayisiyla tipki haftasonu gece ciktiginda bir gun daha yasayip, 2 gunun sonunda 4 gunluk tatil yapmak gibi bir his verir bana geceler. 'Aaaa uykuyla tatilini harciyorsun' diyenlere yan yan bakmaktan ote, bos bos bakma sebebidir hatta  gece. Uzun sohbetler, kadehler, kadeh sepetleri, kacmak, kovalanmak, kovalamak, kosmak, kosamamak, yuruyememek. Gecenin o essiz muzigi ile raks etmek gibi var midir desem yeridir!

Ama bu aralar ne oluyorsa bana, erkenden uyuyakaliyorum. Yorgun hissetmiyorum. Ama uyuyorum. Hani desem ki patlattim korku dizisini, korkudan sizmisim, o da degil. Bildigin, telefonu duymadan, kardesimin 'hadi yatagina gec abla' serzenislerini hatirlamadan dahi uyuyorum salonda. Kucagimdan bilgisayar aliniyor kenara konuluyor o derece! Ustelik bir de bu aksam misal muhtesem yuzyil izliyordum! Bu durum beni uzuyor. Put me out of my misery already demek istiyorum sayin seyirciler.

Sabahlari alarmimi duyuyorum mesela birkac sabahtir, ilginc bir durum. Normalde hayatta duymam ki! Surunerek kalkarim. Garfield'in turkiye subesiyim vesselam. Ama birkac sabahtir istedigim saatte uyanabiliyorum mesela. Cok cilgin bir durum dogrusu. Yan yan baktigim, geceyi kaciran insanlardan birine mi donusuyorum ben? O sessizlikte uyumayi secen bunyem bana ne demek istiyor? Yoksa cuma cumartesi evde oturup saat 11'de uyuyacak miyim? Daha da kotusu, sabah 10'da mi olacak benim uyanma saatim?

Hayatta bunca mucadele varken, hastaliklar, gunluk stresler, bir gunle geride birakamadigimiz stresler, yorgunluklar, death itself varken karsimizda, hayatimi istedigim gibi yasayamamak olgusu en sevdigim zamani benden calarak hayatimin ortasina bagdas kurup bloke ederse beni ne yaparim?

Dusundugumde anliyorum ki, yaslanmaktan korkmuyorum. Saclarima dusen beyazlara, sevdigim sarkilarin seslerinin yitip gitmesine, enerjimin beni ayakta tutamamasina, hatta aciyla, kederle, icimde bitmek bilmeyen firtinanin ugultusuyla kulagim sagir olarak, ellerim titreyerek, gozlerim dolarak, gozyaslarimi uzaklastirmak icin basimi sallayip arka fondaki ingiliz hasta muzigini degistirerek ve tum bunlarin bir daha beni asla bulmamasini dileyerek, tahtaya vurarak, dilimi isirarak, uykumu tekrar kacirarak soyleyebilirim ki sabah gelen telefonlarla yollara dusmeye dahi alisabilir insan diye dusunuyorum. Ama enerjim varken onu oldurmek? Buna katlanamam. eva peron, hayalleri,ruhu ve hayatini vucudu kaldirmadiginda ne yapmisti? Hic! Koca bir hic! Caresizce bekleyis, tanik olus, seyredisten baska ne gelmisti elinden? Yok... Bu cok aci... Arjantin aglamasin arkamdan.

Sabahinda kolay uyanmak dunya tatlisi ve dunya tatlisi seyleri insanoglu her zaman ister. Istemek az bile. Arzu eder. onunla kavrulur. Ta ki elde edinceye kadar oyle degil mi? Dedim ya, arzu ve istek ayridir. Hatta belki de yaslilikta az uyumanin, az uykuya ihtiyacimizin olmasinin sebebi budur. Ilginc bir evrimlesme ile herkes erken kalkmakla yitip giden ve iki kati tatille yasayamadigi genclik gunlerini geri kazanmak ister, ama olmaz. Oyle degil mi?

Erken kalkmak zorunda olmadigim sabahlarda gozum yok. Cidden. Arzuluyorum o ayri. Ama fiilen birsey yapmiyorum bu konuyla ilgili. Bazen cogu kisinin dedigi 'aman cocugun olursa onun bir harfini duyar duymaz kalkarsin, o zaman uyku hafifliyor' yorumlarini aklimdan gecirip gulumsuyorum. Elimde degil, accayip gulumsuyorum. Arzudan da degil bu, yok. Daha kuvvetli bir his. Ask mi demeli? Ya da dusunmeli. Arzudan da kuvvetlisi ne ola ki acaba insan hayatinda?

Ben sadece, gecelerimi istiyorum. Hepsi bu.

[Walking Dead: Sezon 3 Bölüm 1-2-3.]

ve beklenen dizi geldi çattı dostlar. tabii ki walking dead'den bahsediyorum! ilk sezon yüreğime inmesi suretiyle minik ekrandan, hatta altyazılarından izlediğim bu muhteşem dizinin ikinci sezonunu yine korkarak ama sadece sesi kısarak, bölüm bölüm daha ne iğrenç şeyler yapacaklar bakalım diye endişeyle bekleyerek, hatta çiftlik hayatına alışıp dizimizdeki heyecanı aldıkları için kızarak izledim. geldik efendim şimdi üçüncü sezona. ikinci sezonu hatırlarsanız tam da zombi baskınında bırakmıştık. ki bu konuda oldukça gıcık olduydum hatırladığım kadarıyla. sonuçta sezon boyunca anca bir kuyuda adam parçalayan ekibin başına son kırk dakikada gelen olaylar silsilesi was a joke!

ay bir süre sonra tekrar bu yazının başına oturduğumdan ötürü çöt diye mevzuyu kesip bölümleri anlatmaya başlayacağım. çünkü dün gece izlediğim bölümün iğrençliğini anlatmak için öncelikle onları aradan çıkarmam gerekiyor.

efendim ilk bölümle ilgili şunu söylemek gerekli: şükür kavuşturana. yani bütün sezon gıy gıy oturduktan sonra hele şükür birileri ödü, cesetler mesetlere saldırdık, bizim olanı aldık, bir de güzel hapishaneye yerleştikimsi. şimdi bu noktadan gerizekalı lori hakkında yorum yapmalara kalkmiyciim. çünkü kendisi ile ilgili ne zaman yorum yapsam kan beynime sıçrıyor. cidden. ama onun oğlu carl mıydı neydi o da artık koca adam olmuş, elinde silahla dangır dungur olaylara girip ortalığı temizliyor. ay bir de şunu söylemek şart, maalesef bu benzetmeyi keşke yapmak zorunda olmasaydım ama lori maşallah tam bir carrie bradshaw! herşey onun etrafında dönüyor mübarek. onu çemberin ortasına almalar bilmemneler, ya mal mısınız arkadaşım kendinize gelin laaan, bu kadını öldürün siz de biz de kurtulalım demek istiyorum. hele de rick kurtulsun, onun bilimum nevrozlarından bıktık. tabii ben bu bölümün sonu diye hatırlıyorum yanılmıyorsam, ki bence yanılmıyorum. o zombi neydi öyle? uyudu uyudu hershel'ı mı bekledi ?! yok artık sayın seyirciler! dan dun baltalarla adama daldınız, bacağını kestiniz, o kemik sesini bize duyurdunuz ya, valla ne diyim bilmiyorum. ama son iki cümleye filan girerken şu yorumu yapmalıyım ki, ulen andrea'nın başı rahata ermeyecek mi? bu nedir? o zenci ablamız, kendisinin adını dün öğrendiydim de valla çok zor yazması, michonne'muş, kendisine böylesine ırk tanımlı bir yorumla yaklaşmayıp direk the first diyeceğim. çünkü baya first slayer'a benziyor. hatta dur bakayim ben bi, belkilim odur. değilmiş. bu ablamıza desteğim tam. first coşuyor efendim o samuray kılıcıyla. andea'cığımın arkası sağlam diyeceğim ama o da değil, kızceğiz hasta ölüceeek filan.

yine bir aradan sonra ikinci bölümle ilgili yorumları patlatmaya başlıyorum. valla şimdi aklımad bir sahne var, ilk bölüm mü ikinci bölüm mü hatırlayamadım. ama karşımızda zırhlı ve ölmeyen zombiler görmek son derece çılgındı bunu söyleyemeden geçemeyeceğim. üstelik o kaskı çıkardıklarında eüaaağğğğöööhh şeklinde vıcık vıcık yaratığın yüzünün filan kopup eriyip akması iğrençti anacım. bu hafta da iğrençlik katsayımızı doldurduk, cümlemize hayırlı olsun. bir de hershel'dan bahsetmek gerek. rick gözünü karartıp gümbüdenk kesti efendim adamın bacağını, ama sonrasında hershel'a neler olur artık bilinmez ey dostlar. bi de o ezik carl büyüdü adam oldu da revirlere gidip malzeme alıyor, beheey şaşkınız, çocuğumuz büyüdü. ama öte yandan öleydin de kurtulaydık ananın babanın nevrozlarından diye de düşünmedim değil. aaa tabi bir de başında bekleyip adam zombi olrusa öldürelim bunu kafaları güzeldi. 1 sezon bu adam ailesi çiftliği ve bilimum ıvır zıvır muhabbetleriyle içimizi baydınız, bari ölürken bi heyecan olsaydı! kim gibi? dale. neyse efendim devamını anlatıyorum. bir de gördük ki meğersem mahkumlar varmış bu hapishanede. beheeey bir yıldır kantine kapatılmış bunlar hiiç birşeyden haberleri yok yaşayıp gidiyorlar. o dolabın kapısını açmasan iyiydi rick, eminim o tuvalet pek sağlıklı değildir. neyse efendim bunlardan biraz daha bahsetmek gerekirse, adam mahkum yani. direk azılı suçlu bunlar kafalarına girdim ben şahsen. nitekim o arkadaşının sırtını paralayıp parçaladığında beynine daaaan diye silahı indirip paramparça etmesi filan son derece vahşi ama bence son derece insani bir olguydu. hele de o zombiyi rick'in üstüne itmesi. bizim mal grup bu kafalara geleydi nice çilelerden kurtulabilirlerdi öyle değil mi? ama we are all human. dan dun kafataslarına saldırmak, vahşi oluyor be azizim, tırsıyorum. neyse ki rick bu çirkef suçluyu öldürüverdi ve 928573948845 bölüm boyunca devam etme ihtimali olan power struggle geyiklerinden kurtulduk. şimdi bu chapter'ı kapatıp biraz da carol'dan bahsetmek istiyorum. ulen carol, ilk bölüm utanmadan sıkılmadan daryl'e yavşadın. bak yine kzıdım bunları yazarken. bi siktir ol git demek istiyorum sana. ama tabi bu insanlar da haklı. kaç kaç kaç, sığın sığın sığın, uyuma uyuma uyuma, nöbet tut nöbet nöbet tut, alkol yok, bişiy yok, geldiler hepsine. bak ben size diyim. bak yine kalp ağrısı olarak daryl'ciğimle andrea'cığımı bir çift olarak göremedik ya yanarım yanarım ona yanarım. yani andrea, sen o mıymışık rick'in mıymışık arkadaşı ile filan. neyse. bunun krizlerini teee o zaman geçirdiydim diye hatırlıyorum. ne diyordum, gelelim carol'a. ya sen ne gözü pek çıktın anacım. cesetleri yarıp sezeryan nasıl yaparım diye uğraşman beni dehşete düşürdü. yok, korkmadım, iğrenmedim, sonuçta birinin aklını başına alması lazım da, bu kişinin sen olacağını düşünmemiştim. fikirsiz lori'ye selam ederim buradan. ama benim endişem o kadını yarınca içinde görebileceklerimizdi galiba. ay allahım çok şükür görmedik yoksa bunu bünyem kaldırmazdı heralde. eüüöövvv. neyseee, gelelim üçüncü bölümeeee!

ay bu bölümü ben normalde pazartesi izlerdim, malumunuz hemen hemen tüm dizilerim ptesi günü internete düşüyor. ama pazartesi günü 29 ekim olunca tatildi efendim. hem de ne tatil! istanbula döndüğünde ertesi gün iş/okul olmamasının güzelliği bir yana, ayrıca da güzel bir gündü, kutlamalar filan da şampiyondu. beautiful day, beautiful people diyerekten hemmen kısa özetimi geçmiş bulunuyorum. gelelim walking dead'e. dediğim gibi bölümü ptesi gecesi izleyecektim ama valla günün güzelliğinden sonra böööyle vahşi şeylerle hiç bozasım gelmedi. oturdum salı günü başına. hey yarebbim, kırk yılın çarşambası ey dostlar. karnım ağrıyor, ağrı kesici almam lazım, en sevdiğim requiem for a dream tadında 45 dakka sonra kana karışıp 3 saat sonra maksimum doza ulaşan çok sevgili ilacım bitmiş, bir yandan da üşüyorum zaten ve tüm bunlar olurken bir de açım! neyse efendim söyledik pizzayı, hominigırtlak yerken bölümün başını yaşadım, voltaren patlattım, ağrım geçmiyor filan neyse. tam pizzacığımı ağzıma atarken, aaah ah domatesli söylemesek iyiydi, the en vahşi sahneye denk geldim lan! gulp diye yutkundum çizgi filmlerdeki gibi. soluğum filan kesildi. ve o an once upon a time'ın kaçırdığım hook'lu bölümünü açtım. yarebbim walking dead ekibi, siz normal değilsiniz. cidden. o kafaları ayırmak, elektrotlar bağlama filan nedir lan! o governor dediğiniz adam cümlenizi düdüklüyor ben size diyim! duvarların içinde ne olduğu önemliymiş de bilmemnelermiş! beheey, there are walkers in those walls bak buraya yazıyorum. kafalar kesmeler, etkisi hale getirmeler, medeniyeti tekrar kurma iddiaları filan, ay bayılıcaktım yani. aa bi de rick cephesini görmeyip sürekli sürekli andrea cephesini görmek sıkıcıydı. üzgünüm andrea. first ve seni seviyorum, ama o kadar eğlenceli değilsiniz. o  değil de gerçekten arkanda gezdirdiğin tipler akraban mıydı senin first? şoklardan şoklara girdim? daryl'ciğimin kardeşini görmek beni şaşırtmadı. zaten tv.com'da okumuştum. ama okumasam bile beklenen birşeydi, bu dizinin yazarları ööyle iplerin ucunu açık bırakacak tipler değiller ben size diyim. bi atarlar bi yavşamalar filan, hiç haz etmem zaten bu adamdan. bir de beklenmeyen sürpriz, ulen cidden o askerleri kurtaracağınıza inanmıştım. pes doğrusu! çöteeeenk çöteeenk öldürdü be, pes! ay allahım lütfen şu silahın kabzasıyla birilerin beyinlerini patlatmayın. sonra elinize alıp yürüyorsun o silahla. ay çok iğrenç ve pissiniz yemin ederim! böööğğ! tabi şimdi şu noktada söylüyorum: adam the governor ço hoştu be. hani vay anasını çok yakışıklı gibilerinden değil de, çok karizmatikti, bööyle bu karizması yansıya yansıya kendisini pek beğendim. hatta andrea'ya da münasip gördüm diyecektim ki bölümün sonunu gördük. allah belanı versin lan! tv'de sick-minded insanlara yeterince maruz kaldığımı düşünüyordum. law and order special victims unit'ten criminal minds'a, closer'dan cold case'e, bilimum dexter nip/tuck ve csi'lardan american horror story'e kadar izledim ama böylesini görmedim. zombi kafalarını akvaryumlara koyup onların karşısına geçip löpür löpür viski içmek nedir lan! laaan! seriously what the fuck is wrong with you dude?! first adamın tekin olmadığını çaktı, andrea'cım sen de kaç bak yazıyorum buraya! o neydi lan! böööööööö! hayatımda bu kadar iğrenmedim demiyim ama repulsive bir sahneydi. iğrenmekten öte. insanlık dışıydı lan. allah belanızı versin, insan uyarır, bakın bölümün sonunda altınıza sıçacaksınız diye. olmaz böyle. son olarak bir de andrea'ya ne ballıymışsın yorumunu yapmak gerek. ulen kadının ateşi çıktı, bilmemneler oldu, yoruldu, grip oldu, aman kaçtı kaçacak öldü ölecek derken düşüp bayıldıktan sonra gözünü medeniyet kasabasında açması şaka gibiydi. hakkaten ballıymışın kızım. gelsin antibiyotikler bilmemneler. tabi arasıra bilinci gidip gelen birinden bahsederlerken karanlıkların arasından etrafta birşeyler görmen, daha doğrusu senin bölük pörçük gördüğün parçalara senin gözünden tanıklık etmemiz çok şık bir fikirdi. aferim bu fikri kim ortaya attıysa efendim.

walking dead yorumlarının sonuna gelirken, endişeyle bekliyorum nasıl bir sıçış olacak diye haftaya. hani bu kadar iğrenmem diyeceğim çünkü bölümün sonunda vöeaağğğhhhvv şoklarına girdim. ama bu dizi beni her zaman şaşırtıyor biliyorum. haftaya görüşürüz walking dead. till then, I'll hold on!