[Kirli Beyaz Kedi.]

Hümeyra'nın sesinin büyüleyici bir yanı var şarkılardan bağımsız olarak yaşamını sürdüren.

eski şarkılarının dalga dalga insanın içine vurmasını kimi zaman kucaklayarak, kimi zaman ise kulaklarımı tıkayarak karşılıyorum. insan her zaman her dalgaya hazır olamıyor, biliyorsunuz. işte bu bahsettiğim şarkısı da unutursam fısılda'nın final sahnesinde yer alan şarkısı. aslında beni bu kadar neden etkilediğini çözemiyorum. emeğe saygım sonsuz ama içimde kenan doğulu'nun şarkıyı yazmasından kaynaklanmayan, ama o kendine has herşeyi ticarileştiren yorumuyla seslendirmesinden kaynaklanan bir gıcıklık yok değil. ama yine de seviyorum bu şarkıyı.

hümeyra'nın kırık sesiyle, konuşan sesiyle, kafa tutan, cesaret veren sesiyle seviyorum bu şarkıyı.

dinleyin, dinlettirin efenim.

[Epiphany: Humeyra.]

Gecenin bir vaktinde gelen ilham mi demeli buna, yoksa yillar once kendimden bile habersiz dusunmeye koyuldugum bir bilmecenin sonucuna en sonunda varmanin heyecani mi, bilinmez...

Bir cam kavanoz varmis onumde. Icinde yumak yumak yun. Kordugum, kalabalik, karisik halde. Oyle ki cam kavanozun icerisi gorunmuyor. Aliyorum elime cam kavanozu, diger elimi daldiriveriyorum icerisine, aradigimi bulacagimdan emin bir halde. Karistiriyorum, daha da derine atiyorum elimi ama nafile, o kordugumler arasinda aradigimi bulamiyorum. Buldum saniyorum mesela, yok, o degil, yine daldiriyorum elimi kavanoza. Artik oyle bir noktaya variyorum ki, elimi kavanozdan cekmeye calistikca daha cok kordugum, cikamiyorum. Tikilip kaldim o cam kavanozda iste. 
Diger kavanozlar nerede? Ipler nerede? Ben neredeyim? 
Gormuyorum. 
Iste Humeyra'da Kordugum ve Tutsana Ellerimi dinlerken boyle parcalaniyor icim. Hic sebepsiz degil de, eskilerden yankilanan ve bir zamanlar sebep olan bir sesle. Yerimden sicriyor, yeni bir cam kavanoza bakarken dalip gidiyorum. 
Peki ya siz ellerimi goruyor musunuz?