ölüm ve yaşamın bu kadar yakın durması birbirine korkutucu bir şekilde büyüleyici.
bir gün doğum günümü kutluyorum, çok mutluyum. üzerimden akıp giden sevgi karşısında tarif edilemez bir minnet duygusu ile huzur içinde gözlerimi uykuya kapatmak için eve doğru yürümeye başlıyorum.
gün değişiyor. bir sonraki gün, bir kaç dakika sonra hüzünlenmekten alıkoyamıyorum kendimi. bir başka aleme gidenleri gittikleri günle anımsamak ne acı. en güzeli, onların bizim alemimize ne zaman geldiklerini kutlamak oysa ki.
bir gün ben kutlanıyorum. bir sonraki gün anneannemi kutluyorum. çok değil, hemen hemen bir ay sonra onun gidişine -sanki hiç hüzünlenmiyormuşum gibi- yeniden hüzünleneceğim sene-i devriyesinde.
no more memories, no more silent tears.
demekle olmuyor işte.