Speaking of les miserables, bu filmin boyle anilmasina bayiliyorum. Sefiller diye cevrilmemis. Miserables denmemis de les miserables. Yey!
I've dreamed a dream dinlerken dinlerken, hayatta cesitli zamanlarda tekrar tekrar ayni sonuca vardigim, cesitli vesilelerle tekrar tekrar ne kadar dogru bir cumle oldugunu gordugum ve her zaman kulagimda kupe olarak tasidigim bir sozu paylasmayi bir borc bilirim: never judge a book by its cover.
Britain's got talent'ta susan boyle'un tum salon ve hatta suratsiz simon cowell'i sallayip gecmesini izlerken -dinlerken yani sarkiyi- insanlarin yuzlerine burunen ifadeyi gordum ve gevsek gevsek sirittim. Poponuza kacicak o ifade kimse kusura bakmasin diyerekten. Helal sana susan ooh diye sirt ustu fok baliklari gibi hareketlenip yatarak meksika dalgasi yaparken de icimin yaglari eridi evet.
Iste bu vesileyle, gecen haftalarda dinleye dinleye yine ayni sonuca vardim a dostlar. Asla unutmayin bunu, benden soylemesi.
Never judge a book by its cover.
Never.
Ever.