Insan kaybettiklerine aglar hani. Ardindan veda ederken veda etmeyi hic bir zaman aklindan gecirmedigi sevdiklerine, gozyaslarina engel olamaz. Sanki onlarin gidisleri sadece bir devrin/cocuklugun/askin/dostlugun kapanisi degil, anilarin canli ogesinin de hafizayi terk etmesidir. Kirilan kalp, canli anilari tum gucuyle hafizadan atmaya calisirken, geride kalan gecmis zaman kurulugu gozlerde yanma hissine sebep olur, yanma hissi ise kisa surede yerini gozyaslarina birakir. Ama yaslar o yanmayi sonduremez. Tipki aci bir yemegin ustune icilen kola gibi, daglar gecer genzi.
Bugun, 22 Ocak 2013, sevdigim dostlarimi teselli edemedim. Teselli edecek bir kelime bulamadim ki. Konusmak istesem, ne diyebilirim? Konusmasan, gozyasina mahkum sessizlik can yakiyor. Haberleri izledim ve bitmesini diledim bu kabusun. Kayiplarin ardindan aglamak cok zor. Anilarin canliligini kaybetmek cok aci. Bilirim. Ama canli yayinda, gecmisin yanginina tanik olmak, benim icimi sizlatti ve o anilarin sahibi dostlarimi aglatti. Cok uzgunum.
Ttum Galatasaray camiasina gecmis olsun, bu olay tum camianin gerisinde kalsin dilekleriyle...