Bazi seyleri kendi kendime soyleyemedigim anlarda, sanki o can yakan dusunceler benim degilmis gibi onlari kendimden uzaklastirmaya calisa calisa harfleri yanyana getirmek kadar zoru var mi?
Eger o yanyana getirdigim harfler zihnimde donup dursaydi, delirecegimden korkmazdim elbet. Ama gozlerimden akan yasi durdurmak boylesine kolay olmazdi biliyorum. Gunun, haftanin, aylar ve yillarin tum ickileri, kelimelerimizi dinleyenlere gelsin diyorum oncelikle. Onlarsiz bir dunyayi asla tatmayalim.
Gecen yil bugun anneannemi kaybettik. 19 Nisan gecesi saat bir bucuk iki sularinda aramizdan gocup gitti kiymetlimiz. Sabah alti bucukta annemden gelen telefonla ogrendik. Gerisi, truly one of the darkest moments in my life, tekrar yazamayacagim. Son bir yildir, tipki hicbirsey olmamis gibi yeri geldiginde anneannemin kulagini cinlattim. Dedi, yapti diye kullandigim cumleleri demisti, yapmisti'ya cevirmek zorunda kalmak.. Cok cok kotu. Kabullenemiyorsun bazi seyleri yasin kac olursa olsun. Daha dogrusu kabulleniyorsun da, icin almiyor. O daha kotu. Iste onun senei devriyesinde, bugun, tam da cocuklugumu bitiren o kotu haberi aldigim saatlerde ulkeyi terk ettim. Yalniz olmak, o yoklugun tum izlerinden uzakta, yapayalniz kalmak istedim. Daha ne diyebilirim ki? Anliyor musunuz? Dilerim anlamazsiniz. Simdi onun kulagini cinlatiyorum. Gun boyu sokaklardaki tum jaz muzisyenleri parmaklarina yuksuk takip enteresan metal aletler caldilar, tanik oldum. Ince uzun narin parmaklarina gittigim her sehirden aldigim yuksukleri artik alamiyorum. Ispanya'da beni en zayif animda yikan o ufak alet, bugun bana keyif verdi oysa. Butun prag muzisyenleri, alkislayanlar, ben, icimdeki huzur ve dunyanin dort bir yanindan gelip yolu charles koprusune dusen herkes onu andi. Bilmiyorlar. Bilemezler. Insallah bilmezler. Yine de daha buyuk huzunleri tattirmasin allah diyorum. Gokyuzune selam olsun, bir sonraki icki anneannem icin.