muhteşem bir oyunu anlatmam lazım size.
efendim antabus üçüncü sayfa haberinde ismi geçen bir kadının haber metni ile başlıyor. sonra o kadın karşınıza çıkıp işin aslı öyle değil diye söze başlıyor ve kendi hikayesini anlatmaya başlıyor.
tek perde, numarasız koltuk diyeyim siz anlayın.
bir buçuk saat kadar sürüyor yanılmıyorsam. ama siz o 90 dakikayı bir de bana sorun.
nihal yalçın, leyla taşçı rolünde. rolünde demek ne kadar doğru bilmiyorum. çünkü karşımda leyla'yı gördüm. sahneye fırlayıp sımsıkı sarılmak, gel bizim evde kal, bunları yaşama demek istedim.
hem güldüm, hem ağladım. koltuğun ucunda, soluk soluğa, sonunu bekleye bekleye ama istemeye istemeye izledim. insanoğlunun dünyanın en hüzünlü anlarında kahkahaya sığınması nasıl enteresan bir savunma mekanizmasıdır diye düşünürken buldum kendimi. sonra üzüldüm. kendimizi değil, başkalarını savunmak zorunda olup, savunamamamıza. üçüncü sayfa haberlerine. leyla taşçı'ya.
tatbikat sahnesi.
izleyin, izlettirin dostlar. spoiler verilemeyecek kadar güzel bir oyun.
pişman olmayacaksınız.
ama uykunuz kaçarsa, onu bilemem.